Zimowe pralinki od Karen Blixen

Niemal wszyscy wiedzą, że życie jest jak pudełko czekoladek. 

A mi się wydaje, że książki też są jak wyroby czekoladowe. 

Nie nazbyt długie powieści czy zacne, kilkuset stronicowe tomiszcza, kilkuczęściowe epopeje... wszystkie one są jak czekolada. Gdy zasmakujesz w pierwszych stronach, wiesz, że reszta tabliczki będzie podobnie kremowo rozpuszczać się w ustach... 

Opowiadania zaś wydają się być jak pralinki. Każdy tytuł może skrywać, jak w bombonierce maleńka papilotka, czekoladową miniaturkę z orzeszkiem, nugatem, musem kawowym... 

A ja... nie lubię bombonierek!!! Właśnie za to, że nawet w największym pudle, olbrzymim, jak koło młyńskie, zawsze jest tylko kilka pysznych, ulubionych czekoladek. Reszta zaś... 

A i, fakt faktem, kiedyś to były pralinki... Mój Tato onegdaj przywiózł (jakieś wczesne lata 80-te) z delegacji bombonierkę. Była ona pięknie okrągła, pięknie wypchana po brzeżki maleńkimi zacnościami czekoladowymi... Gdy smakowaliśmy poszczególne pralinki, najpierw były chwile namysłu i wyboru, potem porównywanie wrażeń, ba! doznań kulinarno - zmysłowych!
Dzisiejsze bombonierki nie kryją tajemnic, nie dają obietnicy duchowej przygody czekoladowej... Te kuwertury, te miazgi kakaowe, te nadzienia tak-samo-smakujące-a-inaczej-się-nazywające... Phi! No, chyba że jest się pralinką Lindt... No chyba, że się jest nugatowym serduszkiem Milki... Wówczas można nosić dumne, pradawne, a nadane w czekorodnej Belgii, około stu lat temu, miano pralinki w bombonierce... Pralinki i bombonierki tam też i wówczas też się narodziły! W małej rodzinnej cukierni. Panie, Panowie, kochajmy więc Belgię! 

Jak się ma powyższy bombonierkowy wywód w połączeniu z "Zimowymi opowieściami" Karen Blixen?  Nie jest to niestety czytelnicze serduszko Milki i nie jest to książkowa pralinka Lindt (która, jako jedyna pralinka na świecie! jest dwukrotnie konszowana! stąd jej nadzwyczajna konsystencja i nieporównywalny z niczym innym sposób rozpływania się w ustach...). Niestety. A nastawiłam się na smakowanie przygody intelektualnej. 

"Miałam farmę w Afryce u stóp gór Ngong." Tak zaczyna się jedna z moich ulubionych książek wspomnieniowych. Tak też zaczyna się słynny film Sydneya Pollacka, którego nie mogę oglądać, bo już od połowy płaczę. Choć "Pożegnanie z Afryką" filmowe i "Pożegnanie z Afryką" książkowe wydają mi się dość mocno od siebie się różniące, to najważniejsze, że są piękne. Ni mniej, ni więcej. 

Nic więc dziwnego, że po spotkaniu z Kamante, Masajami, Farahem, Berkeleyem Colem, ale i samą Karen Blixen i jej Denysem Finch - Hattonem, spodziewałam się CZEGOŚ po opowiadaniach. A tu... Zjadłam całe trzy pralinki z tej zimowej bombonierki z czekoladkami i nie miałam już ochoty na więcej. Z poczucia odpowiedzialności przed samą sobą, a także by dać szansę opowiadaniom, nadgryzłam też każdą z pozostałych w pudełku pralinek. I nic...
Nic poza kilkoma zdaniami...

"Padał śnieg. Gruba warstwa tłumiła kroki przechodniów. Ziemia była niema i martw, powietrze zaś pełne życia. W ciemnych miejscach pomiędzy latarniami śnieg dawał o sobie znać jedynie delikatnym dotknięciem rzęs, ust i rąk, za to w pobliżu gazowych płomieni lamp widać było wyraźnie tańczące płatki. Wyglądały jak wir białych, szalonych skrzydełek, tańczących w górę i dół, niczym mały, błyszczący system słoneczny czy cichy, ale pełen krzątaniny zwariowany ul." 

Z okładki wyczytałam, że tematem, który łączy opowiadania wchodzące w skład zbioru, jest tęsknota.  Być może tak jest. Każda z historii jest "przepełnione niezgłębioną mądrością i poetyckością", a w dodatku całość "należały do najbardziej lubianych zarówno przez autorkę, jak i czytelników." Bardziej lubiane i doceniane niż "Pożegananie..."? Hmmm... A może ja nie lubię bajek dla dorosłych? I ckliwego moralizatorstwa? I nie umiem tęsknić, więc i tęsknoty nie dojrzałam w książce? I jestem nieczułą, płaską norką? Zapewne. 

Jeśli miałoby paść pytanie, czy otworzę jeszcze zimową bombonierkę Karen Blixen, to padłaby też odpowiedź: w tym życiu, nigdy! Poza kilkoma zdaniami powyżej, tak śnieżnymi, nie ma tu ani jednej pralinki w moim smaku. A może dla Was by się znalazła? Tego nigdy nie można wykluczyć.

"Zimowymi opowieściami" dręczyłam Was (i siebie:-)) w związku z czytaniem wg klucza w 

Wyzwaniu Czytelniczym Klucznik u Ami. 

Jedno z trzech wytycznych na styczeń brzmiało: śnieżna okładka.

p.s.

"Pokazałaś wreszcie moje norweskie skrzaciki? Pokazałaś?" moja Mama z kuchni.

 "Oj, tylko skrzaciki, skrzaciki..." ja sobie pod nosem.

 "Jak nie pokażesz skrzacików nie będzie naleśników na kolację, ha!" z triumfem w głosie:-) 

A więc...

 to są ulubione norweskie (z Netto:-)) skrzaciki mojej Mamy... 

... które całe Święta spędziły w Zakątku Szyszkowym w przedpokoju

 (niestety w tym miejscu zdjęcia wychodzą zawsze nieco pomarańczowe...

pewnie po prostu nie umiem ich robić).

A małe, białe prószki tu i ówdzie to żwirek Tygrysiarza, która na sekundą przed pstrykiem przeleciała przed kadrem, a prószki dojrzałam dopiero teraz.

A na kolację będą naleśniki 

posypane zwykłym cukrem

i ze szklanką zimnego mleka

takie lubię najbardziej

w prostocie jest smak:-)

Smacznego popołudnia i wieczoru:-)

Edyta z Kubkiem Kawy