Zielono mi i żółto...

Cały wczorajszy dzień, podśpiewując wesoło, choć jednocześnie nieco nostalgicznie, "addio pomidory, addio ulubione, słoneczka zachodzące...", spędziłam w towarzystwie cukinii. 

A tak w ogóle, na początek ostrzegam, że nigdy do końca nie jestem pewna kto jest cukinią, a kto kabaczkiem. Czasem pamiętam, że kabaczek jest żółty, a cukinia zielona. A może na odwrót... A może w ogóle to tak nie jest i zarówno kabaczki, jak i cukinie, mogą być w obu kolorach... Hmmm... Umówmy się, że dla potrzeb niniejszego cukiniowego wywodu świat podłużnych dyniowatych dzielimy na cukinie żółte i cukinie zielone. Może tak być? 

Chociaż... Chociaż dźwięk słowa "kabaczek" mieści w sobie tyle przytulności, czułości i ciepła, a "cukinia" takie proste i rzeczowe warzywo w wybrzmiewaniu jest... 

No, ale trudno. Niech będzie cukinia i już.  

A więc wczoraj w rondlu z grubym dnem radosne, powolne bul, bul, bul wydawała z siebie, zdecydowanie altem, żółciuchna cukinia. Zaś w garnku obok, słynny działkowy kwartet - ziemniaczek, cebulka, groszek i primadonna cukinia zielona - koncertowały w sosie własnym z dodatkiem sera pleśniowego w finale. Dzień był więc przyjemny, pogodny i, rzec by można, owocny, gdyby nie to, że owoców było między nami tyle co kot napłakał, czyli jedynie dwie cytryny. 

Tyle tytułem wstępu. Przejdźmy do bliższego zapoznania się z repertuarem na cukinie i warzywa pozostałe.

Zacna konfitura z żółtej cukinii

Moja Mama twierdzi, że ta konfitura jest pyszna i zacna. Nie poświadczę osobiście, nie jadłam, żelatyna, ale kolor i zapach.... Już to jest poezją i to mi wystarcza.

Potrzebujemy:

- 5 kg cukinii zważonej już po obraniu i wypatroszeniu (u mnie było to 7 średniej wielkości sztuk)

- 1 kg cukru (choć ja daję zawsze o 1/3 mniej niż poleca jakikolwiek przepis)

- 4 galaretki cytrynowe

- sok i skórka z 2 cytryn

Cukinię ścieramy na oczkach jak na buraczki. Dusimy na małym ogniu bez żadnych dodatków przez ok. 2 godziny, tak by był miękka. Dodajemy galaretki, cukier, sok i skórkę z cytryn i dusimy jeszcze 1/2 godziny. Przekładamy w słoiczki i pasteryzujemy 10 minut. 

Trzymana w temperaturze pokojowej ładnie się smaruje. Trzymana w lodówce ma konsystencję podobną galaretce. 

A teraz już występ cukinii w komplecie z dodatkami w większej ilości czyli...

Zupa z cukinii zielonej

Potrzebujemy:

- 1 dużą młodą cukinię, lub 2 średnie, lub 4- 5 małych

- 1 mała cebula

- 2 średnie ziemniaki

- 1/2 do 1 całej szklanki mrożonego groszku (opcjonalnie)

- ok. 1 litra bulionu warzywnego

- 50 do 100 g sera pleśniowego typu gorgonzola (czyli np. też nasz Lazur czy Rokpol)

- garść uprażonych pestek dyni

Cukinie, ziemniaki, cebulę obrać i pokroić w średnią kostkę, nie za małą. Jeśli cukinia ma twardą skórę to oczywiście obrać, jeśli duże, dojrzałe pestki to wypatroszyć. Podsmażyć to na oleju przez jakieś 10 minut. Zalać bulionem tak by tylko przykryło warzywa i gotować ok. 10 minut. Dodać groszek i gotować jeszcze 5 minut. Zdjąć z ognia, dodać ser i zmiksować. Przyprawić. Jeśli zupa wychodzi zbyt gęsta, dodać nieco bulionu.

Podawać posypane pestkami dyni.

Można także podawać wykładając na wierzch zupy ugotowaną na parze cukinię pokrojoną w kostkę. I posypać pestkami dyni lub nie posypywać.

Po jakimś drugim gotowaniu owej zupy zaczęłam ją oczywiście robić na oko, zamieniając przy tym małą cebulę na maleńką, malenieczką cebulkę, bo jakoś tak mi bardziej smakuje. Czasami gotuję bez groszku, czasami dodaję go więcej, czasem bez ziemniaków, raz bez sera, zależy co tam w koszyku czy w lodówce znajduję. Czasem dodaję posiekany świeży rozmaryn lub bazylię. 

Zupa naprawdę pysznościowa. I ogromnie, ale to ogromnie sycąca. Bardzo polecam i mam nadzieję, że zasmakujecie w niej tak, jak mi się to przytrafiło. 

Cukiniowy dzień za mną. Dziś były jabłka prużące się i pachnące przy tym cynamonem. I jeszcze dżem z malin z papryczką chilli. Mniam... 

A poza tym... Jeśli idzie o wczoraj... Czasami przychodzą do człowieka takie małe - wielkie niespodzianki... I nawet jeśli te niespodzianki nie są tak niespodziewane to człowiek się cieszy, cieszy, i cieszy, i znowu cieszy, i jeszcze cieszy. I ponownie cieszy.
A było to tak...
Jakiś czas temu wzięłam udział w plebiscycie - głosowaniu wydawnictwa Świat Książki na cykl "Kolekcja 20 lecia Świata Książki". Poklikałam, poprzyciskałam i powzdychałam, że może mogłabym wygrać jedną z kilku głównych nagród i w konsekwencji otrzymać ową kolekcję... Minął dzień, tydzień, miesiąc, a może nawet dwa i jak się pewnie spodziewacie pewnego dnia otrzymałam pięknego maila! Ja się nie spodziewałam, a nawet zapomniałam. Mail ładnie zatytułowany "Wygrana w plebiscycie Świata Książki". Będąc pewną, że to lista zwycięzców beze mnie i do ogólnej wiadomości, bez żadnych palpitacji kliknęłam. A tu TA DAM!!! Radość, przyjemność, wiwaty! Wygrałam! Ale radość moja trwała przez pierwsze zdanie! W drugim zdaniu minęła, a raczej zmniejszyła się... Otóż traf chciał, że wygrałam jedną jedyną nagrodę specjalną i był to wyjazd do SPA na weekend. Jestem niewdzięczną i może nieco nienormalną norką, ale żal mój był wielki, oj wielki. Pojechać z przyjemnością bym pojechała. Oddała się przyglądaniu, innym niż zachodniopomorskie terytorium, okolicznościom przyrody. Ale te książki... Te 20 tomów... Serce zabolało. Pomijając fakt, że... Ale nieistotne jakieś inne "że" i inne "za", i "przeciw".  Koniec końców, z głębi tego żalu, zbierając w pakiet wszystkie "przeciw" odpisałam na mail, dziękując za nagrodę. I po kilku minutach kolejne TA DAM!!! I to takie TAM DAM!!!!! z wielkim hukiem i echem na całe mieszkanie! Zamieniono moją nagrodę specjalną na nagrodę ... "normalną":-) czyli główną!!! W tenże sposób, i przez dalszy ciąg wydarzeń, od wczoraj jestem posiadaczem pierwszych 6 tomów 20 tomowej kolekcji! I także przyszłym posiadaczem pozostałych 14 tomów, które przybędą do mnie z czasem. Jest tu i Pilch, i Hanna Krall, i Odojewski, i Bocheński, i Nowakowski... Nie są to nowości, nieco z nich przeczytałam, ale zawsze marzyło mi się je mieć. Może to małostkowe, ale marzyło mi się i już.
No czy czasem życie nie potrafi być przyjemne? I pozytywnie zaskakujące? 

A jakie piękne wydanie. I powiedziałabym, że zaskakujące. Twarda oprawa we wszelkich odcieniach czarnego i szarości na dużej ilości bieli otulona jest w kolorowe, maziane, przezroczyste plastikowe obwoluty. Przyznam, że pierwszy raz coś takiego widzę i robi to spore wrażenie.

A zapach papieru i druku... Mmmmmmmmm... Naprawdę małe przyjemności mają wielką moc. 

Po tylu żółciach i zieleniach cukiniowych, po tylu ochach i achach książkowych, chyba mi się słowa skończyły. Zużyłam przydział na dzisiaj, więc tylko...

Pozdrawiam bardzo jesiennie,
bardzo pod-kuchennie,
bardzo książkowo,
bardzo wieczornie
i
bardzo serdecznie:-)

Edyta z Kubkiem Kawy