"... kierujemy się na ogół tą maksymką, moc radości wzmacniać smutku odrobinką..." Jeremi Przybora

wtorek, 30 kwietnia 2013

Spełniony "marzymiś" czyli kolejna inwestycja

Koło 18tej przybyła, przywieziona przez kuriera, kolejna moja (obok przeuroczej Pani Motylowej, o której we wcześniejszym wpisie) inwestycja. Tym razem wyłożyłam pieniądze ze zwrotu podatku, plus oczywiście ze świnki skarbonki:-), a w zasadzie te które na co innego ... Pieniądze z podatku miały być na "marzymisie" innego sortu, jednak i to co nabyłam też było moim "marzymisiem":-) A zakupiłam oto właśnie to Tym razem pracownik pionu technicznego zajął się z takim zaangażowaniem odbiorem jakościowym opakowania, że zapomniał zupełnie o sprawdzeniu jakości samego przedmiotu nabytego. Nie było wyjścia, ruszyłam do pierwszych prac sama. Ach jakaż przyjemność pokręcić sobie korbką:-) Mama zakrzyknęła radośnie: "to jak we Frani!". Ano jak we Frani:-) Pamiętam z dzieciństwa. Jako że nabyłam zestaw startowy BigShota więc otrzymałam dodatkowo wykrojniki serduszkowe, zawijasek i kwiatki, także płytkę do embosingu w kropeczki. Wszystko pięknie i miło. Ach i och! I poezja! Nabyłam sobie jeszcze wykrojniki z innych firm niż Sizzix i ... chyba nie daję rady. Albo nie ogarniam:-) Działają owszem, podłożyłam sobie pod kanapkę kilka tekturek, bo wykrojniki oczywiście cienkie. Tnie nawet miło, tyle że wycięty element trudno wyjąć z wykrojnika. Ptaszek i listki mają takie minidziurki więc popchnęłam wyciętą rzecz od "lewej" strony i delikatnie wyjęłam. Mam też wykrojnik boskiej urody motyla, ten jednak żadnej dziureczki nie posiada i na sześć wyciętych połowa nie ma szansy na latanie ... do wyrzucenia. I za każdym razem trzeba pozostałości ażurkowe wydłubywać szpileczką. Hm... To tak ma być? A do wytłaczania posiadam kilka płytek, przy pomocy których kiedyś wytłaczałam papiery ręcznie, chciałam ich tu użyć, ale za nic w świecie się nie wytłacza ... Mimo "dogrubiania" tego co między wałkami. Czy jakaś Bardzo Mądra i Bardzo Życzliwa Głowa mogłaby mi podpowiedzieć co robić? Do zestawu startowego należy to co pewnie zawsze należy, czyli platforma solo i shim oraz góra i dół kanapki. Czy kupić, tak jak radzą gdzieś na różnych stronach sklepowych i w samej firmie S., te płytki pomocne przy wytłaczaniu (tą gąbkową i tą której nazwy nie pamiętam:-))? Czy kupić też płytkę dystansową, jak gdzieś to wyczytałam, do używania właśnie ze zbyt chudymi dla BigShota wykrojnikami? Jak wyciągać takie nieszczęsne, a piękne motylki? I mam też wielkie obawy momentami, czy rączką kręcić mocno, mocno gdy już jest średni opór, a nawet dość mocny, czy się wycofać???? Czasami maszyneria robi takie złowieszcze chrup, chrup:-) Już się oswoiłam po tych dwóch godzinach prób i błędów, że płytki kanapkowe czasem trzeszczą, ale jak coś uszkodzę ... --------------------------------------------------------------------Gdyby Ktoś był tak miły i doradził? Będę ogromnie wdzięczna i będę wychwalać pod niebiosa, i w ogóle:-) ------------------------------------------------------------------------------------------------------- A jeśli już o "marzymisiach" ... oto ich bliscy "słowotwórczo":-) krewniacy :-)zamieszkujący na stałe swoją ulubioną filiżankę Drewnianemu podgryzła kiedyś uszko Maszka:-) Wszystkie trzy przyjechały w paczkach ze stolicy Wielkopolski, zawsze w okolicach tego magicznego czasu gdy Gwiazdorek tam grasuje, a u nas nasz zachodniopomorski Mikołaj. Najmniejszy dostał nawet imię, dumne imię Pepina Krótkiego, po jednym z cesarzy niemieckich. Lub królów. Dynastia ... Merowingów? Nie pamiętam, niestety. Wstyd. Ale taki miś musiał otrzymać tak dumne imię. Pepin Krótki przyjechał zapakowany w pudełko po zapałkach:-) ----------------------------------------------------------------------------------------------- A Mama przyniosła z działki wiosnę Tygrys oczywiście już zdążył powyciągać niektóre listki i nadgryźć. Na szczęście nie smakują mu za bardzo:-)Tradycyjnie przepraszam za wygląd wpisu, ten blogger ... Pozdrawiam ciepło, już niemal świątecznie, pierwszomajowo i idę do łóżka wcześniej. Jednak angina:-) Edyta z Kubkiem Kawy

Na nową drogę życia ...

Skoro już mogę troszkę zdjęć powklejać (choć jeszcze niezbyt właściwie i składnie; zdjęcia i tekst wstawiają się same gdzie chcą, a i zdjęcia małe tylko można) to w te pędy! Kartki ślubne w trzech wersjach. Nostalgicznie i ptaszkowo ... Pogodnie i sercowo ... i jeszcze Elegancko i motylowo i ... grobowo, jak powiedziała moja Koleżanka:-) A mi się podoba i ślubnie. No bo czemu nie? i szczególiki Gdy wysłałam zdjęcie tej kartki via telefon Wolffiance, bo to na Jej i Jej Babci zamówienie robiłam kartki, odpisała mi "jakby co oddam Babci swoją, a ta będzie ode mnie". Jako, że znam moje Drogie Dziecko nie od dziś (a jakieś ... 10 lat może? ale to już inna, bardzo miła historia) czułam, że się Jej nie podoba. Ponieważ: "za ciemne tło". Za ciemne tło?!! Byłam i pozostaję roztrzęsiona:-) Fakt faktem, może się przecież nie podobać. Ja nigdy jakoś sama nie mam przekonania do końca gdy coś zrobię, więc co się dziwić, że "za ciemne tło" (phi!:-)) Mam nadzieję, że nie uznacie moich kartek za strasznie, oburzająco niedorobione, czy bardzo mocno nie coś tam takie ... nie domagam się w ten sposób BYNAJMNIEJ żadnych pochwał, ani też nie marzy mi się słodzenie:-). Rzeczowa krytyka, to lubię:-) choć pewnie dostanę po nosie:-) :-) Po prostu gdy widzę te cudne dzieła sztuki scrapowe i kartowe, i inne owe i takie pięknoty na blogach, strach mnie ogarnia przed publikowaniem ... Przepraszam więc za ewentualne przykrości estetyczne w czasie "odbioru" kartek:-) ---------------------------------------------------------------------------------------------------- No i nareszcie, skutkiem możliwości wkładania zdjęć, mogę się pochwalić ... bo muszę się pochwalić ... bo chcę się pochwalić:-) Wiadomo, że radość dzielona z kimś to dużo więcej radości:-) a już jeśli podzielę się radością z Wami to ho ho ... i jeszcze raz ho! W dniu moich urodzin, które zaledwie kilkanaście dni temu, nabyłam sobie drogą kupna - sprzedaży od przemiłej Ważki, wyczarowującej delikatne i magiczne rzeczy (blogkasi.blogspot.com), Panią Motylową. Przyznam, że gdy mailowałyśmy o maszynie, a i wcześniej, zastanawiałam się skąd ta motylowa ... Dwa dni po urodzinach (A! Bo jeszcze nie dodałam, że nabyłam Panią Motylową w 2/5 jako prezent urodzinowy od Kuzynki Ani, a w 2/5 od Kuzynki Bogusi czyli moich Kuzynek Bliźniaczek! 1/5 zakupu dokonana własnym sumptem. I ja jestem kiepska z matmy ...) przybyła taka oto paczka Po zerwaniu taśmy, radosnym rozszudraniu kartonu oczom moim ukazała się piękna Pani Motylowa. Już wiedziałam skąd jej imię:-) Wierzyłam oczywiście, i nadal wierzę, że maszyna jest tip-top, ale pion techniczny (który na zdjęciu w czasie pracy) nalegał na przeprowadzenie kontroli zdawczo - odbiorczej która to kontrola oczywiście, jak przewidywałam, wypadła pomyślnie. Jednak przepisy są, trudno, trzeba się ich czasem trzymać. I oto przedstawiam Wam moją Panią Motylową! Czyż nie jest piękna? I jeszcze romantyczna, starodawna nożyczkowa zawieszka od Ważki Jeszcze nie wypróbowałam maszyny, inne sprawy gonią za mną, ale przyjdzie ten miły dzień ... Na razie Mama się udziela przy Pani Motylowej:-) Jeszcze raz dziękuję Ważko:-) Życzę wszystkim a więc Tobie, i Tobie, i Tobie, i ... udanego spokojnego weekendu. Choćby i pośród uśmiechniętej zieleni balkonowej. Nasze macoszki, jak mówiło się u mojej Mamy w domu, uśmiechają się do nas wszystkimi możliwymi barwami... jak i ja do Was:-) Pozdrawiam ciepło Edyta z Kubkiem Kawy, którą chyba zaczyna brać angina. Bodaj czwarta w tym roku. Straciłam rachubę przeziębień i innych takich:-) (i dalej nie ma odstępów i akapitów. Ciężki żywot posiadacza chorego bloga, ech ...)

poniedziałek, 29 kwietnia 2013

Informacja z postepów prac naprawczych czyli dalej RATUNKU !

Moje Strzępki jeszcze bardziej strzępiaste. Okruchy jeszcze bardziej rozrzucone. Jeszcze czekam na mojego Ulubionego Seweryna czyli informatyka. Pewnie mnie nie lubi więc niespieszno mu przybyć i wyleczyć mój komputer (bo wolny, że łoj!) i mój blog (bo już niemal nic w nim nie można, tj. estetycznie napisać i zdjęcia wkleić. I w ogóle. Zwłaszcza "w ogóle".). Mam nadzieję, że Ulubiony Seweryn jest bardziej zajęty normalną, sensowną pracą i życiem niż nielubieniem mnie:-) i stąd opóźnienie w dotarciu z ratunkiem. W związku jednak z nieobecnością Ulubionego Seweryna zatrudniłam innego specjalistę. Specjalista ten za cenę połowy saszetki łososiowej, trzech smakoszków na kłaczki-kłębuszki, kwadransa noszenia na rękach po mieszkaniu oraz pięciominutowego drapania za uszami ... zdzierstwo!!!! ... przystąpił do pracy. I oto proszę ... Nie jest to jednak wysokiej próby specjalista. Nie jest to specjalista przez wielkie S. Zdjęcia owszem można wstawić, są - jak widać. Jednak ustawiają się gdzie im się tylko podoba, powiększyć się nie dadzą. Tekst ustawia się także gdzie mu myśl tylko przyjdzie. Akapitów, och!, wciąż brak. Jednak postępy są:-) i cieszmy się z małego, co wszak zawsze głoszę. A tak szczerze ... Gdzieś u kogoś podpatrzyłam, że gdy miał kłopoty z obserwatorami w blogu to zmienił przeglądarkę. I pomyślałam sobie, że ... A, najwyżej komputer wybuchnie:-) Niestety, nie umiem instalować przeglądarki. W ogóle niewiele rzeczy potrafię zainstalować (choć umiem podłączać kabelki z prądem do włączników światła! ha! :-))Ponieważ mam jednak już zagnieżdżone w komputerze, do wyboru - do koloru, dwie przeglądarki, przeskoczyłam sobie na "Ognistegolisa" :-) i ... BINGO! Po prostu szaleństwo! Fanfary! Trąbki! Brawa! Wiwaty! I inne takie!!! Mogę wstawić zdjęcie i parę innych rzeczy zrobić też. Nie jest źle. Co prawda zdjęcie automatycznie zamienia mi się - w okienku pisania posta - na literki, kropki, liczby, cyfry, ukośniki i inne takie, czyli po prostu na HTML. Ych. I za nic da się go ruszyć. Ale i tak ośmielam się być z siebie nieco dumna:-) Oczywiście dalej z utęsknieniem czekam na Ulubionego Seweryna, ale pomolestuję Go już po weekendzie przedługim, na który tak wszyscy czekają. A właśnie mi się przypomniało, jak zdarzało nam się w pracy, z koleżanką Ewą, kusić Seweryna by szybko do nas przybył i jakiś chory sprzęt uleczył:-) Nabywałyśmy batonik typu Mars czy inny 3Bit, itp., o czym informowałyśmy Seweryna, nęcąc go tym samym:-) Przybycie następowało śmigusiem:-) Tak trochę żartuję sobie i przesadzam, ale zdarzyło nam się zastosować na nim takową przynętę, ze świetnym skutkiem:-) Może tak kupić kartonik Marsów ... Hmmm... I tak szczerze ... Może Was, a i siebie, rozczaruję, ale Tygrysssa Tygrysowicz de domo Sierściuch niestety nie potrafi obsługiwać i naprawiać komputerów. Ach... Nawet jej czarowne i czarodziejskie grrrrrrrrrrrrrrr nie działa na żaden z podzespołów komputera, choćby w części tak genialnie, jak działa na moje podzespoły:-) Jak większość kottowattych potrafi jedynie godzinami przyglądać się biegnącemu po ekranie kursorowi lub piszącym się pędzikiem literkom. A żeby jeszcze dała się na bok odsunąć ... No cóż, to chyba na tyle, co do postępów prac naprawczych. Czyli dalej nieustające RATUNKU! Ciekawe w ogóle jak ten wpis będzie wyglądał przez inne przeglądarki ... Pozdrawiam bardzo ciepło w chłodny wieczór (+8) i idę wcinać parowce z truskawkami :-) (truskawki mrożone oczywiście, z ubiegłego lata, ach...) Padam do nóżek Edyta z Kubkiem Kawy

niedziela, 28 kwietnia 2013

A dziś ...

dokładnie dojrzałam wiosenną, lekką, soczystą zieleń na drzewach. Pierwsze listki, pierwsze pąki. Ptaki jak szalone toczą rozmowy. Gołębie grr grr grr grr. Tygrysa Tygrysowicz grrrrrrrrrrrr obok na stole. ------------------------- Powinnam dziś dalej pisać to, co piszę od jakiegoś czasu, a czego właśnie dziś bardzo nie chce mi się pisać. A muszę, oj muszę. A nie chce mi się dziś może nawet bardziej niż bardzo... Tym bardziej (ale się "zabardziejowałam"), że słyszę sąsiadów nad nami mile się goszczących, także balkonowo. I słyszę te gołębie, te ptaki, Tygrysssę, która nie dość to grrrrrrrrrrrrrr, to jeszcze tak uroczo zwinięta z pyszczkiem pod pasiastą końcówką ogona. (I jedno zielone oko właśnie spoziera na mnie. Bardzo lubię gdy tak sobie leży, od czasu do czasu spojrzy na mnie i gdy widzi, że też na nią patrzę wydaje taki miły dźwięk, krótkie mmggrrr? z tym właśnie znakiem zapytania na końcu, jakby pytała "tak???" lub "o co chodzi??") I nawet tą zieleń jak rośnie słyszę:-) ------------------------- Właśnie sobie uświadomiłam, że do mnie też powinno się stosować to samo określenie, które nadałam mojej Mamie - mistrz dygresji:-) Trzeba to przemyśleć:-) ---------------------------------------- No więc miałam dziś pisać. Owszem, otworzyłam Word, owszem napisałam "dla podjęcia działalności niezbędnę jest, zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o " i sił zabrakło. Myślę sobie: kawa! O! Ta mi pomoże! Kostka czekolady! Tym razem Ritter. O! Ta mi też pomoże! Jak tu jednak kawa, jak tu czekolada bez chwili śmigania po Merlinie.pl? A potem może do kogoś zajrzę ... Dziś zaczęłam od profesora Bralczyka, miłość moja wielka ... -------------------- A była to 10 z minutami, czyli niedzielny "skoroświt" :-) ------------------------ I trzask prask! A tu już 17... I wyrzuty sumienia. I zaraz też myśl, że przecież wszystko na czas zrobię, innej opcji nie ma. I przecież też mogę na chwilę zwolnić i się poleniwić. ------------------ I znowu ta dygresja:-) Bo miałam o tym, że wędrówka po blogach jest fantastyczną przygodą już dla nazw samych. Kiedyś moja koleżanka pisała pracę o nazewnictwie zawodów. Jak ciekawą mogłaby być praca o nazwach blogów:-) Czy też nazwach - imionach blogerek. ----------------------- Jest tu o czterech kątach: Dom na Wygnanku, W Moim Magicznym Domku, Przytulny Dom, Home by Wolff, Fairy in The House, Sweet Home, Mój Dom - Moje Miejsce. I świat latający: Ladybird, Fruwalnia, Osowiała Sowa, Ważka, a i Fairy in The House także chyba można tu zaliczyć. I coś z pudełka ze słodkoścami: Milka, Bombonierka. I nieco błękitu: Pod Moim Niebem, Pod Norweskim Niebem. I fauny (czy flory? To tak ja nigdy nie wiem gdzie obojczyk gdzie miednica :-)) sporo: znowu Osowiała Sowa, Zakręcona Kurka, WOLFFianka, The Mouse House, Mysza, Kocikowo, Ważka. Anielsko kojarząca się Jednoskrzydła. I tajemniczo brzmiące Ushilandia czy Nangijala. I piękne i wprost Małgorzaciarnia. Manualnia. I Ania i Jej Cuda Wianki. I ulubione moje z dzieciństwa późnego, a i z teraz, Wymarzony Dom Ani. I Manufaktura Dobrych Klimatów. Pasje Utajone. I na przekór Pod Szczęśliwą 13. I też, a zupełnie na przekór zawartości: Dwie Lewe Rączki. I sprytne All Things Pretty. I ciepłe, przytulne Spod Kocyka. I magiczne: Uwielbiam Czarować. I Fotoszepty. Wszystkie tak ładne, każde na swój sposób. I te jakby ulotne: Reminescencje w Wolnej Chwili, Efemerycznie, Zamiast, Nic Nie Wiem, Minął Dzień, Lubię ... Tymczasem. I jeszcze dużo, dużo, dużo ... i tak dalej. ------------------------------- Tak trochę magicznie się czuję, może to i dziecinne, czy lepiej powiedzieć: pensjonarskie, gdy tak sobie czytam te wszystkie nazwy, tytuły. Maleńkie przyjemności codzienne:-) O! I ładna nazwa bloga by była:-) --------------------------------------- A dziś też jest taki dzień, kiedy to sześć lat temu wyszłam po pierwszych 32 dniach, totalnego zamknięcia na amen, w klinice. Pamiętam jak byłam przerażona, że gdy tylko zamknę za sobą drzwi oddziału natychmiast padnę trupem i nikt nie będzie umiał mnie ożywić, ba! pomóc jakkolwiek:-) Przeżyłam, jak widać;-) W związku z paniką skoczyło mi ogromnie ciśnienie, mdliło mnie niemożebnie (co zresztą było stanem permanentym choroby, a potem i efektem leczenia, przez jakieś dwa lata) i zapodano mi tabletkę na uspokojenie. Dowiedziałam się, że wszyscy wypuszczani po pierwszym cyklu i pierwszym zamknięciu mają taki ogrom strachu w sobie. A mówią, że nasze szpitale nie budzą zaufania ... ------------------------------------------------ Bałam się, że nie wejdę w ciuchy. Miałam wrażenie, że jestem tak napuchnięta i nawodniona od leków, kroplówek i chyba tysięcy litrów wody, które musiałam pić, że nie ma możliwości wciśnięcia się w spodnie, które czekały na mnie w magazynie szpitalnym, a w których przybyłam na ... kilka dni badań:-) Tymczasem musiałam je przewiązać paskiem od szlafroka:-) I zaraz po spodniach, pierwsze zawiązanie chustki na głowie. Czerwona w groszki, żeby było pogodniej. Pierwsze założenie szkieł kontaktowych i pierwsze pomalowanie rzęs od 32 dni. Rzęsy to jedyna ładna rzecz jaką mam po rodzicach:-) Reszta dostała się mojemu Bratu:-) Były to z pewnością śmieszne, ale bardzo ważne aspekty powrotu do świata. --------------------- I stale uśmiechałam się do siebie w lustrze, a nawet podskakiwałam radośnie:-) ----------- I jaka to frajda robić właśnie takie rzeczy. I ubierać buty, i wiązać kokardkę ze sznurówek. ---------------- Przyjechał po mnie Brat, ten co to mu się dostała cała uroda z rodziny. Zresztą moja jedyna sztuka posiadanego Brata. I choć sześć lat ode mnie starszy to mój Już Bliźniak:-) Wyszłam przed klinikę i byłam oniemiała z zachwytu. Zupełnie nie pamiętam co do mnie mówił Brat. Było tyle zieleni, soczysta młoda zieleń listków, jakieś bratki na dziedzińcu szpitala. I z bliska koty, które widywałam przez okno. I tyle osób wokół. Kolorowo. Słonecznie. Życie! Mój Brat oczywiście jechał swoim rytmem. Uświadomiłam mu, że nie po to brałam chemię by mnie teraz zabił:-) Droga Szczecin - Goleniów wprawiła mnie w kolejny, a w zasadzie nieustający zachwyt, że zielono, że drzewa, że chmury, że samochody nawet! ------------------------------- A i pośmiałam się trochę, gdy pod domem zobaczyłam sąsiada. To jest, gdy sąsiąd mnie zobaczył. Cofnął się z ganku bloku i stanął przy drzwiach, dłuuugo mi się przyglądał, dopóki nie minęliśmy go i nie weszliśmy do budynku. Może liczył na jakieś spektakularne widowisko? Będę świecić własnym chemicznym światłem... Będę smętnie powiewać końcówkami kroplówek... Może chociaż spektakularnie zemdleję... I nic! --------------------- A dom wydawał mi się najpiękniejszym miejscem na ziemi. Mama, Sierściuchy, zupa pomidorowa, książki, moje łóżko, wanna... i brak konieczności załatwiania się do przewielkiego słoja celem sprawdzenia czy ilość płynów wypitych równa się ilości płynów wypływających z organizmu:-) -------------------------------Akrobacje nad słojem, gdzieś pomiędzy ubikacją, zlewem a brodzikiem oraz dwie kroplówki podłączone do żył - czyli stojak z kroplówkami i często z maszynerią odliczającą ilość kropli na minutę - plus mdłości i zawroty głowy i, ogromny brak sił ... powinny być dyscypliną sportową! Skakanie o tycze? 1500m z przeszkodami? Podnoszenie ciężarów? Maraton? Pikuś! :-) :-) Odrębną dyscypliną winno być także TRAFIENIE do słoja, zwłaszcza w takich okolicznościach:-) ------------------- Moja Mama kilka pierwszych dni, zresztą i tak po 14 dniach planowo z powrotem do kliniki, bała się, że nagle trup - nieboszczyk. Dokładnie jak ja na minuty przed wyjściem na wolność. Pędząc w nocy - bardzo radośnie!! z wiadomych względów:-) - do ubikacji mogłam być pewna, że zaraz przy drzwiach będzie Mama z pytaniem "co się dzieje?". Rozumiem moją Mamę, choć mnie to bawiło trochę. Najgorszą rzeczą jaka może się przytrafić to choroba, cierpienie bliskiej osoby. Bezsilność. Gdybym chciała wtedy gwiazdkę z nieba moja Mama na pewno by mi ją przysniosła:-) :-) ---------------------- Najbardziej z tego dnia pamiętam właśnie to uderzenie zielenią, słońcem, barwami, ciepłem. ------------------------------------ Pamiętam scenę z "Podwójnego życia Weroniki", gdy Weronika wystawia twarz na ulewne, letnie niebo ... A potem inną scenę, gdy Veroniqe (nie wiem czy dobrze piszę) z zamkniętymi oczyma uśmiecha się do słońca... ------------- Tego dnia na pewno byłam najszczęśliwszą osobą na świecie:-) ------------------------------ Czego i Wam, nie tylko jednego, ale KAŻDEGO DNIA, bardzo życzę ---------------------------- Edyta z Kubkiem Kawy -----------------------------------Już nie dodaję skąd te kreski robiące za akapity, bo to staje się męczące dla ewentualnych czytających i może troszkę dla piszącej :-) Padam do nózek:-)

czwartek, 25 kwietnia 2013

Zaczytane Candy

Zastanawiałam się dziś w nocy czy możliwe jest przeprowadzenie rozdawnictwa bez użycia obrazków... bez obrazków w poście --------------------- Wszystko przez to, że nie mogę wstawiać właśnie tychże zdjęć w owe posty. Ale! Ale!! mogę je wstawiać w gadżetach:-) czyli umieścić na marginesie. I właśnie sprawdziłam także, że zdjęcie z banerka na marginesie można skopiować także jako banerek do siebie na identycznej zasadzie jak kopiowanie z samego postu o candy (nigdy jeszcze nie napisałam tak skomplikowanego zdania z dziedziny informatycznej:-)). ------------------- Tak więc z dwóch powodów: A - bo chciałam to zrobić w Światowy Dzień Książki (czyli dwa dni temu), to kapitalna okazja do zrobienia książkowego prezentu; B - ponieważ jestem genialna!! (bo przeprowadziłam tak skomplikowany proces myślowy co do banerka!!, następnie zaś empirycznie udowodniłam, że się da to co wymyśliłam!!) ------------ A więc z powodów A i B ogłaszam Candy pod tytułem "Ponieważ Jestem Genialna"!!!! Nie, nie! Żarcik taki :-) Oczywiście, że ogłaszam ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ZACZYTANE CANDY -------------------------------------------------------------------------- z zapisami do 18 maja ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------a wygrać można KSIĄŻKI z mojego pokoju, SZTUK SIEDEM: ----------------- 1 - z piątego regału po prawej stronie trzecia półka od góry: coś po angielsku, obyczajowe, grubiutkie bardzo, przyjemne, zwłaszcza do jesiennej kawy, używane bo z antykwariatu (ja bardzo lubię czytane już przez kogoś książki); ---------------------- 2 - z tego samego regału, ale pierwsza półka od góry: różowa, gruba okładka, smakowita zawartość, nówka sztuka nieśmigana, poza tym, że zrobiłam wg niej jedynie przepyszne muffinki czekoladowe!!; -------------------------- 3 - z piątego regału po lewej stronie, druga półka od góry: po angielsku, niewielki format, ale najważniejsze tu jest to, że ma pięknie naturalnie nadgryzione zębęm czasu strony, zwłaszcza brzegi (czyli kremowo - żółtawe), przydaśna bardzo do robienia kartek i innych takich, po ewentualnym przeczytaniu; ------------------4 - z trzeciego regału po prawej, pierwsza półka od góry: wspomnienia pewnej słynnej na świecie Juli z jej pobytu we Francji oraz nauki w pewnej słynnej paryskiej szkole kulinarnej, bardzo sympatyczna rzecz, nówka sztuka ... hmmm tj. raz czytana; -------------------5 - z czwartego regału po prawej, pierwsza półka od dołu: album - instrukcja jak tworzyć albumy rodzinno - wspomnieniowe. Może raczej trochę dla scrapowiczek początkujących, ale ciekawe, nówka sztuka nieśmigana, mam bowiem dwa egzemplarze; ------------------ 6 - Wiedeń czasów secesji, miłość, pasja, burzliwe wydarzenia czyli zbeletryzowana biografia pewnego bardzo znanego malarza; 7 - całkowicie niespodziewana NIESPODZIEWANKA! ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Zapraszam wszystkim chętnych: bez blogów i z blogami ------------------------------------------------------------------------------------------------------Mam nadzieję, że po książki kilka osób się ustawi:-) Jeśli nie, moje jednak pozytywne, ale nieco rozgoryczone wynikami badań statystycznych, myślenie o świecie czytania całkiem się wypali. A może i sprawdzić też chcę czy w epoce kultury obrazkowej uda się coś, no nazwijmy to, "wypromować", zachęcić do czegoś bezzdjęciowo... Małe, zupełnie nieszkodliwe oczywiście, doświadczenie na organizmach żywych:-) ------------------------------------------------------------------------ Posiadaczy blogów w celu pobrania banerka zapraszam na prawy margines. Sprawdziłam, powinno się udać jego skopiowanie właśnie stąd, a zalinkowanie oczywiście czytanego teraz posta. ---------------------- Tradycyjnie już przepraszam za formę tego posta, czyli za te --------------------------- inaczej tekst jest kompletnie nieczytelny, a ja mam chwilowo nadpsuty blog i brak możliwości użycia wielu funkcji, o czym zresztą w ramach usprawiedliwienia ciągle trąbię ......Pozdrawiam ciepło ------------------Edyta z Kubkiem Kawy

środa, 24 kwietnia 2013

Ogólnopolski Dzień Konia

Kalendarz w kuchni mówi, że dziś oto czterokopytne, pięknogrzywe i pięknookie święto. Zapraszam do viva.org.pl. Mały prezent dla Luny z okazji jej święta? Mały dla nas - wielki dla niej:-) //// Pozdrawiam pierwszozielonolistkowo i słonecznie za oknem oraz bardzo pośpiesznie i zapracowanie sprzed laptopa. Mało czasu, mało, a terminy mnie gonią. Do zobaczenia w nocy:-)

wtorek, 23 kwietnia 2013

Dzień Książki i Książkowy Efekt Domina

Dziś w kalendarzu na ścianie w kuchni ŚWIATOWY DZIEŃ KSIĄŻKI i PRAW ATUORSKICH ... Jest sporo świąt pięknych i mocno do mnie przemawiających. Takich kiedy mam ochotę świętować całą sobą, całą dobę. I to jest właśnie jedno z takich świąt. /// Najlepszym sposobem na dzisiejsze odświętne HIP HIP HURA!!! było by ... I tu mi przychodzi na myśl hasło "1000 szkół na 1000 lecie Polski", o którym się uczyłam w szkole. I do liceum, w ramach tego hasła wybudowanego, onegdaj chodziłam. A teraz radośnie krzyknęłabym ... oczywiście najchętniej: 1000 książek w Światowy Dzień Książki!!! Bardzo do mnie przemawia. Ale bądźmy realistami: 1000 złotych na książki w Światowy Dzień Książki! Też działa na moją wyobraźnię:-) Marzy mi się na przykład pójść do księgarni i ... wszystkie półki moje. Albo wejść w Merlin.pl i tylko "do koszyka", "do koszyka" ... I jeszcze trochę poszaleć na Englishbooks.pl, ale to oczywiście wtedy, gdy udaję, że znam angielski. No ale NAPRAWDĘ bądźmy realistami - 54 złote i 30 groszy na książki w Światowy Dzień Książki:-) Zamówiłam sobie właśnie jednego starego i jednego nowego Pilcha ... Nie, nie. Nie! Naprawdę nie mam obsesji na punkcie Pilcha. Zbiegiem okoliczności akurat wychodzi na dniach jego nowa powieść. Ponad 400 stron, och, apetycznie się zapowiada. Na dwie - trzy noce przyjemności bibliofilskiej:-) /// Wszyscy wiedzą, że "kto czyta książki, żyje podwójnie", a Eco tylko to zapisał:-) :-) Przy okazji, chciałabym choć w ćwierci tak "zapisywać" jak Eco./// Najpiękniejsze są książki i te za mną, i te przede mną. /// Gdy zachorowałam bałam się, poza wszystkim INNYM, że nie zdążę czegoś przeczytać. Uświadomiłam sobie, że tyle klasyki jeszcze nie ruszonej, do tylu książek obiecałam sobie, że wrócę. Tylu biografi (zawsze ten wieczny mój kłopot z ilością "i") nie poznałam. O wielu tytułach nawet jeszcze nie wiem ... a tu czasu może być mało. Tylu wspaniałych pisarzy mamy, którzy ciągle coś nowego, a może już nie dla mnie. /// Czytałam w szpitalu i w domu jak szalona. Także z potrzeby zagłuszania. To mnie ratowało przed lekkim szaleństwem kolorowych kroplówek, wenflonów, centralnych wejść. I szaleństwem śmierci nagle Bliskich mi obcych ludzi ze Świata Choroby. (Choć przed tym wszystkim PRZEDE WSZYSTKIM ratunek w śmiechu wbrew, ze środka szpitalnych łóżek. Z Wiolą, z panią Halinką, z Violą, której już nie ma, z Ewelinką, której już nie ma...) Mój Brat raz w tygodniu dostarczał mi z domu kilkanaście książek. Czytałam ile sił w napojonym chemią organizmie. Pamiętam, które książki czytałam. Ale żadnej książki nie pamiętam. Ani słowa. /// Czytanie książki jest trochę jak spotkanie. Czasem otwieram książkę, czytam pierwsze zdanie, pierwszą stronę i wiem, że już przepadłam. Oczarowało mnie, zaczarowało. Miłość na wieki. Czasem otwieram książkę, czytam pierwsze zdanie, pierwszą stronę i wiem, że to mnie porywa, wciąga, ciekawi. Pasjonujące, choć nie z półki do kochania. A czasem otwieram książkę, czytam pierwsze zdanie, pierwszą stronę i tylko żenadą i nudą (powieści), i znużeniem i rozpaczą (moimi) wieje. /// Niektóre książki stają się Książkami, inne stawiam na półkach w tylnym rzędzie. Jeszcze inne wyprowadzam, przepraszam je bardzo, do biblioteki. Ale jestem pewna, że tam znajdą się tacy, którzy je pokochają wielką miłością czytelnika./// Najpiękniejszy jest ten moment odchylenia okładki. Strona tytułowa i, jeśli to przekład, tytuł oryginału. Gdy udaję, że znam angielski to ma jakiś sens, ale tak czy inaczej lubię zobaczyć i usłyszeć tytuł w oryginale. Jak "Miłość w czasach zarazy". "Stąd do wieczności". "Czarodziejska góra". No, może akurat ten tytuł nie tak piękny jak gdy po polsku. I przepiękne McCullers "Serce to samotny myśliwy". Oprócz muzyki w tytułach i treść niebagatelna, a i często magiczna. Bajkowo - czarodziejski Marquez. Słuchanie w ciszy płyt z Johnem Singerem. Oderwanie od świata w sanatorium Manna i koc z wielbłądziej wełny, którym Hans Castorp się przykrywa. "Czarodziejska góra" komponuje się z jesienią, więc niemal każdej jesieni wyciągam ją z półki. I jeszcze trochę Przybory, który niestety odjechał już z tego peronu ... i Whitmann bo dalej I fear you are walking the walks of dreams ... i Szymborska bo tego się nie robi kotu ... I z dzieciństwa Karolcia i jej koralik bardzo magiczny. I chodzące kilkanaście razy po zakup kiełbasy dzieci z Bulerbyn. I Nemeczek od chłopców z Placu Broni. I ... Hemingway, którego całego przeczytałam w siódmej klasie podstawówki. Nie wiem skąd i dlaczego? I trochę teraz nie wiem po co?, ale tylko trochę. Ach, jakżeż ja kochałam jego bohaterów. Na zabój:-) I Hłasko, do którego szarości, burości, rozpaczy było mi wtedy blisko. W czasie, w wieku, kiedy "niektórzy przyjmują świat jakim jest, a innych wciąż boli życie". I moje ulubione jego "Palcie ryż każdego dnia". I jeszcze szalony "Obłęd" Krzysztonia. I ukochany mój książe Myszkin z Dostojewskiego. I moje wielka, jak wiadomo nieodwzajemniona :-) miłość, Wokulski. I trochę Jastruna syna. I trochę Błoka, którego "wiosenny dzień beczynnie minął ..." zawsze gdzieś w głowie, w deszczowe dni, się sączy. I genialne biografie Tuszyńskiej. I reporterski Wojciech Tochman, który wręcz dociska do muru. I przezabawny Jerome K. Jerome, z którym na pewno zabrałabym się na czwartego do łódki (nie licząc psa!). I Carroll, i Ishiguro. I zupełnie miszmaszowa w atmosferze "Ulica marzycieli" Roberta McLiama Wilsona. Pochłonęła mnie tak, że ja ją pochłąnęłam w jedną noc ... bo "są takie noce kiedy (...) życie zdaje się kończyć. Masz wrażenie, że już nigdy go sobie nie ułożysz, że już nikt cię nigdy nie pocałuje." I do obśmiania się po pachy, ale i nostalgiczny także, Herriot z całą serią książek "Wszystkich stworzeń dużych i małych" (pamietacie serial wg tych książek? Z przecudnym badaniem krowy w pięknym, gumiannym stroju?). Marzy mi się przeczytać w oryginale. Tak jak i Agathę Christie, genialne pisarstwo kryminalne. Bez uganiania się i ... przepraszam bardzo ... prania po pyskach i bluzgania wszem i wobec. Czysta intryga i śledztwo, z odrobiną błyskotliwego dowcipy. I ten klimat popołudniowych herbatek:-) I w podobnym stylu, choć tu i teraz, seria książek C.Graham o Morderstwach w Midsomer, także sfilmowana. I filmowana nadal. I z drugiego końca półki Jane Austen, no bo jakże by bez niej. I E.M.Forster, którego też marzy mi się dostać w oryginale. I zupełnie bajkowe "O czym szumią wierzby" z równie pięknie brzmiącym angielskim tytułem "The Wind in the Willows" i cichym Krecikiem. //// Bardzo lubię piękne słowa z książek. Nie za bardzo "udałe" własne mi wychodzą, nie umiem tak pięknie, jak ... "w październikowym zmierzchu nie zawierały się żadne obietnice" Heulle ... "ja nie chcę wiele. Ciebie i zieleń. I żeby wiatr gałęzie drzew kołysał i żebym wiersze pisał" Broniewski ... i jakże na temat "nic nie jest stałe na tym świecie, ale książki zbliżają się do tego ideału" Carroll ... i z zupełnie innej beczki:-) "lubię pracę. Fascynuje mnie. Mogę siedzieć i patrzeć na nią godzinami" J.K.Jerome. Kiedyś muszę to przeczytać w ichniejszym języku ... i jeszcze "kobiety są tak piękne, że można nimi oddychać" Volo (z pewnością mnie nie zna, bezdech jak nic!)... ///// I całkiem zupełnie na koniec, coś całkiem zupełnie a propos! Z bardzo silnie energetycznej książki, takiej nieco kobiecej, ale i pełnej dowcipu, radości życia ... myśl zupełnie a propos opisuje mój ulubiony, i przeze mnie na użytek własny nazwany, Książkowy Efekt Domina :-) bo ja też "właśnie to uwielbiam w czytaniu - w każdej książce odkrywam jakiś drobiazg, który skłania do przeczytania następnej pozycji, a tam znów jest coś, co prowadzi do kolejnej. I tak w postępie geometrycznym - bez końca i żadnej innej motywacji prócz czystej przyjemności" M.A.Shaffer i A.Barrows "Stowarzyszenie Miłośników Literatury i Placka z Kartoflanych Obierek". Piękna i, w gruncie rzeczy, magiczna książka o fikuśnym tytule, o latach wojny. Kartoflane obierki przyciągnęły mnie jak nic innego:-) ///// Widzę, że ja też w postępie geometrycznym piszę, a piszę ... Kończ waść, wstydu (oj tak, oj tak!) oszczędź:-) ///// W Światowym Dniu Książki apeluję: kochajmy książki :-) czytajmy książki :-) //// A jeszcze chciałabym się pochwalić jaką to piękną kopertę dostałam od Jadwigi z Sercem Tworzone. Częściowo pocztą Jej Wysokości Elżbiety II:-) Puchatą, wypasioną kopertę pałną przydasiów, dla mnie - bez maszyny magicznej do cięcia i wytłaczania istoty - prawdziwy raj:-) I jeszcze mininotesik z rolek po papierze toaletowym. Tak ... przyziemnie brzmi, a tyle w nim czaru i nostalgi (znowu to "i"...). Gdybym mogła tu i teraz wklejać zdjęcia, NA PEWNO bym się lepiej pochwaliła, pokazała to wszystko, ale niestety... Bardzo bardzo dziękuję Jadwigo:-) Wielką radość mi sprawiłaś! Aż chce się żyć!//// I jeszcze jedna przyjemność niespodziankowa mnie spotkała. Gospodyni pięknego Domu na Wygnanku obdarowała mnie CZYMŚ w trakcie finału swojego candy, którego niestety nie wygrałam. Jestem, jakby to pensjonarsko nie zabrzmiało, wzruszona takim wyróżnieniem. Ogromnie. Już czekam radośnie na to COŚ. Tak samo radośnie i niecierpliwie jak czekałam na przeboskiej zawartości kopertę od Jadwigi:-) Bardzo dziękuję Kobiety Boskie Jak Nikt Inny!!! /////Pozdrawiam ciepło Wszystkich Czytających! Czytających książki. I nie tylko. I Nieczytających także, rzecz jasna. I idę czekać na tego Pilcha:-) A potem na inne przyjemności :-) Edyta z Kubkiem Kawy

Miałam opowiedzieć o ...

Dniu Książki, który już od kilkunastu minut. /// Zawsze "otwieram się" na internet przez Onet. Dziś, teraz fragment z "Tygodnika Powszechnego". I w nim o tym cholernym podstępnym cwaniaku. /// I wielkie "Pie...ę! Nie umieram. Zostaję" I także kilka słów o Jaonnie, której chustkowy blog czytałam - czytam w tajemnicy przed sobą samą. Nazbyt znane. Nieco uwiera. Chwilami. /// Joanna nie została////////// "piątek, 3 września 2010/ [150]. piąteczek./// jak Wasz piąteczek? tyracie w pocie czoła by zwiększyć PKB? stoicie głodni i wściekli w korku, usiłując wrócić do domu po robocie? chorujecie na raka i terroryzujecie marudzeniem bliskich? a może kręcicie loka na wieczorne wyjście na densflor?"////////// chustka.blogspot.com //////// Perspektywa spojrzenia/// Za kilkanaście dni Znak wypuszcza "Chustkę", zapis bloga Joanny z ponad 10 milionami odsłon. Przyciąganie choroby? Chęć wejrzenia i poszukiwania sensacji w cierpieniu, rozpaczy? Chyba ... ogromna siła chęci życia. Entuzjazm życia. Ogrom walki. Siła by wyśmiać i sponiewierać przeciwnika wspak. Porażające. /// Nie zawsze jest tak, jak mówi Scarlett "Pomyślę o tym jutro. Mimo wszystko życie się dzisiaj nie kończy./// Miałam w szpitalu takie czary - mary zaklęcie. Choćby nie wiem co się działo, zawsze przeczekać północ. O nie-sen zresztą było tak łatwo jak nigdy. Ale, tak czy inaczej, czekałam na północ. Gdy wskazówka przesunęła się ciut za 12 wiedziałam, WIEDZIAŁAM, że dzień, który się zaczął będzie jeszcze mój. /// Przepraszam, że tak jakoś może smucę ... ale to jest właśnie, wbrew pozorom, pean na cześć życia ... A miałam o książkach ... O tym JUTRO. JUTRO czyli gdy tylko wstanę, zjemy z Mamą śniadanie, pojeżdżę na rowerze. JUTRO gdy będę pić kawę ... Tyle prostych, prozaicznych, może się wydawać, że zwykłych, nudnych czynności, a w nich tak wiele sensu. /// Kolorowych i ciepłych snów życzę/// i perspektywy spojrzenia /// Edyta z Kubkiem Kawy (której dalej blog, co widać, choruje) /// Myślę od 10 minut czy kliknąć "opublikuj"... tak się boję, że epatuję rozpaczą i chorobą ... Przepraszam... A, raz kozie ... Zresztą, właśnie wtedy, obiecałam sobie, że będę szaleć i ryzykować. Czego nigdy wcześniej za bardzo nie robiłam. No więc ... szaleję!! "Opublikuj" KLIK!

niedziela, 21 kwietnia 2013

Flaczki sojowe pierwszego sortu!

Specjalnie dla mojego Ulubionego Bardzo Domu na Wygnanku flaczki sojowe, czyli wegetariańskie. /// Bezzdjęciowa wersja, choć zdjęcia mam, z obiadu w Dniu Marchewki:-) Jednak blog dalej chory, oj chory on ci. Skąd ciągły brak odstępów w tekście i niniejsza bezprezentacyjna instrukcja produkcji flaczków. /// Ingrediencje dla ok. 4 - 5 osób: kubeczek kostki sojowej lub 6-7 kotletów sojowych a'la schabowy; 1,5 litr buliony warzywnego (nie ukrywam, że robię często z kostki bulionowej warzywnej...); 2 duże marchewki; mały seler; 2 listka bobkowe, jak mówi moja Ciocia Jadzia:-), czyli liście laurowe; ziele angielskie; spora garść majeranku. /// Zresztą, ilość i proporcje składników można sobie dostosować do upodobań. Tak naprawdę zawsze daję na oko. Ostatnio specjalnie sobie zapisałam ile czego daję, tak by wiedzieć co tu napisać. /// Bulion, wraz z zielem i listkami, doprowadzamy do wrzenia i wrzucamy kost kę sojową lub kotlety sojowe i gotujemy na bardzo małym ogniu chwilkę, ok. 5-7 minut. Do miękkości, ale nie rozgotowania. Wyłączamy ogień. Jeśli to kotlety, należy je wyjąć po ugotowaniu z bulionu i pokroić w paseczki i ponownie wrzucić. /// W czasie gdy kostka powolutku się gotuje obieramy i kroimy warzywa w słupki. Wrzucamy je do garnka na parę. Najpierw marchwkę, a gdy będzie mniej twarda dodajemy seler. Po ok 4 - 5 minutach, gdy są miękkie, ale jeszcze chrupkie (no chyba, że ktoś woli inaczej) wrzucamy do bulionu z flaczkami. Przyprawiamy majerankiem, pieprzem. /// No i już! Flaki wegetariańskie gotowe. Całość przygotowań i samego gotowania maksymalnie do 25 minut. /// Chyba że akurat kot musi się koniecznie wyczochrać w obierkach marchwi i selera, jak mój. Trochę czasu trzeba poświęcić wówczas na odganianie kota w czasie obierania warzyw. /// Jeśli wychodzą nazbyt gęste dolać nieco wody. Można i dodać inne warzywa, typu cebula na przykład, dla wzmocnienia smaku. /// Są owe flaczki, co do samego bulionu, dość rzadkie, lekkie. Co do smaku - pysznościowe:-) Co do składu, dużo białka! na przykład, ja to soja. I witaminy z warzyw!, choć gotowane, ale wtedy nieco witamin przechodzi w bulion (tak coś mi się wydaje, że czytałam). Jak to strączkowa potrawa, pewnie nieco ciężkostrawne. Szczerze mówiąc nie wiem, czy przypominają flaki niewegetariańskie, nigdy nie jadłam. Jeśli jadłam to flaczki z boczniaków :-) lub z naleśników :-) Niemniej, dla mnie pyszota! Przetestowane na Rodzinie, Przyjaciołach. Nadal żyją:-) /// Pozdrawiam ciepło i niedzielnie. /// Zimna, ale piękna wiosna za oknem. W nocy mieliśmy przymrozek. /// Tygrysso bardzo zapracowana, cały poranek spędza na "korespondencyjnym polowaniu" na ptaszki na balkonie i na drzewach. /// No to jeszcze raz pozdrawiam /// Padam co nóżek /// Edyta z Kubkiem Kawy /// Właśnie! Czas na kawę :-) I zrobię ją sobie w kubku z ...

środa, 17 kwietnia 2013

Dlaczego ty lubisz tego Pilcha ?

Takie pytanie zadała mi kiedyś moja była Wychowawczyni z liceum, polonistka. Z wyraźnym zdumieniem i, powiedziałabym nawet, z obrzydzeniem. Dlaczego lubię Pilcha ... /// "Nakładem Biura Literackiego ukazała się ciekawa książka o Tymoteuszu Karpowiczu - pozwolą państwo, że w związku z tym rytualnie powiem coś o sobie". To zapisek z 5 sierpnia 2010r. z "Dziennika" Jerzego Pilcha. Czy można nie lubić kogoś, kto z jednej strony będąc z "lekka" przeczulonym na swoim punkcie (co widać choćby i w "Dzienniku" właśnie), z drugiej strony świetnie zdaje sobie sprawę z tej swojej słabości i po trzecie, a najważniejsze, sam leciutko z tejże swojej słabości się śmieje? Czyż można? Nie można nie lubić, a więc lubić trzeba. /// A tak nieco poważniej, jeśli można wziąć moje dyrdymały na poważnie, to najzwyklej w świebie lubię język Pilcha. Bardzo plastyczny. Taki ... rozpasany, rozbuchany. Barwny, soczysty, mięsisty wręcz, głęboki, a przy tym lekki. Czuję lekkość każdego słowa, lekkość pisania. Czytanie Pilcha to dla mnie unoszenie się za słowem. Płynę sobie ze spokojnym prądem zdań, słowa omiatają mnie niewielką falą. Nieco w górę, a potem nieco w dół, nieco w górę ... Lubię jego sympatię dla wyrazów z przeszłosci, zapomnianych. Dla słów dziś niestety czasem anachronicznych, a pięknych co do zawartości i co do brzmienia. Tak jakby słowo było dla niego nie tylko tworzywem, ale i wytworem samo w sobie. Przedmiotem tworzenia./// Pilch posiadł umiejętność ukazania uczucia czy myśli w słownej miniaturce. Nieliczni autorzy tak udatnie w jednym akapicie, czy też nawet jednym zdaniu, potrafią połączyć nostalgię wspomnień, delikatną kpinę i miłość. A jemu właśnie to się zdarza i udaje./// Świat jego książek widzę jako coś skończonego. Mikrokosmos. Mnogość barw, zdarzeń, miejsc, postaci, chwil, uczuć./// Pilch jest dowcipny. Bywa cudownie inteligentnie złośliwy, czego bardzo mu zazdroszczę. Inteligentna złośliwość to wielka sztuka. Nie takie, ot "ale ty głupi jesteś!". Pilch jest nastrojowy, melancholijny, smutny, zamyślony. Pilch jest przyziemny, prozaiczny. Potrafi upodlić swoich bohaterów, a jednocześnie ich gloryfikuje. A może tylko po prostu rozumie?/// Ponad wszystkim, Pilch lubi Kołakowskiego. I stąd też ja nie mogę nie lubić Pilcha./// I choć dalej nie wiem, dlaczego lubię tego Pilcha, bo tylko mi się wydaje, że właśnie dlatego ... to lubię./// I bardzo przepraszam ... zwłaszcza Alabamę ze Stolicy Wiadomo Czego, która być może już umarła ze śmiechu. Cały czas, pisząc to, widziałam jak czerwonym mazakiem poprawia błędy stylityczne, logiczne i inne ... a na końcu napisze "praca poniżej wszelkiej krytyki! 1 !!!" ... w końcu pani od polskiego:-) Bardzo przepraszam, że to napisałam. Impresje po polu, jak to u Jonasza Kofty stoi. Psuedoprzemyślenia pseudointelektualisty. "Humanistka!", tak zawsze zwracał się do mnie Ojc rodzony, gdy chciał mnie obśmiać. No właśnie, humanistka!!:-)/// I tradycyjnie, przez ostatnich kilka dni, przepraszam za brak akapitów i odstępów. Program wciąż strajkuje. Miast akapitów jest to->///A jak ten brak akapitów drażni me oko!/// A teraz dla równowagi coś z zupełnie innej beczki. Poczytam sobie Magdy Szabo "Tajemnica Abigel". Lubię do tego wracać. A kto pamięta serial wg tej książki? Carno - biały chyba? Węgierski. Tak jakoś późne lata 80te. Gina Vitay, II wojna światowa, pensja dla panien, Węgry. Bardzo go lubiłam./// Pozdrawiam ciepło z ciepłego juz wieczoru/// Edyta z Kubkiem Kawy/// Ps. Mam anioły z masy solnej do zrobienia wystawki, mam tatar z bakłażana wraz z przepisem, mam kartkę rowerem przez świat, mam flaczki sojowe z przepisem, mam ciastko czekoladowe z mąką z migdałów, mam Notesik na Adresik (a nawet, można by rzec, notesiczek). Wszystko na wystawkę. I prezenty moje urodzinowe, żeby tak publicznie, a co!, pocieszyć się. Z papierów, taśm, guziczków, książek ... A może jutro już Pani Motylowa przyjedzie i chciałabym Wam ją przedstawić... A tu ... chciałam napisać ... hmm ... dupa! O! Ale widzę, iż już po 22.00 więc mogę napisać:-) No więc chciałabym to wszystko pokazać, a tu dupa! Zimna! Zdjęć wstawić nie mogę. Się nie da. Chwilowo! Stąd pewnie mój dzisiejszy słowotok ... Przepraszam

wtorek, 16 kwietnia 2013

Pomoc wezwana ...

... oczekuję, aż Znany i Lubiany w Pewnych Kręgach Seweryn przybędzie na ratunek. Liczę na jego magiczne działania i głęboką a tajemną wiedzę informatyczną. Może w sobotę ... Laptop też ma inne, poza blogiem, dolegliwości. Jeśli się nie uda wyleczyć blogowego stwora to najzwyklej w świecie sobie nowy blog założę i tyle. Nie dam sie Informatycznej Gadzinie:-) BARDZO CHĘTNIE DALEJ ZAPRASZAM NA CZEKOLADOWE CANDY (na marginesie po prawej widoczne) :-) BARDZO BARDZO! A NAWET BARDZIEJ NIŻ BARDZO !!! Zwłaszcza miło będzie mi kogoś obdarować po tym w ilu rozdawnictwach sama biorę udział (choć nic z tego nie wychodzi :-)) oraz po tym, jak przedwczoraj, wczoraj i dziś byłam obprezentowywana niemal od rana do wieczora z okazji moich 42 urodzin!!! Jak fajnie mieć KOLEJNE urodziny! I KOLEJNE ... i KOLEJNE ... i ... i tak bez końca. Postanowiłam sobie żyć co najmniej tyle, ile żyła moja ulubiona Kobieta Pracująca Co To Żadnej Pracy Się Nie Bała:-) Gościłam, w okazji urodzin, tyle miłych osób, tyle miłych kaw wypiłam. I upiekłam nowe ciasto czekoladowe z mąką z migdałów oraz dwóch tabliczek gorzkiej czekolady... plus coś tam jeszcze. Żeby przypadkiem nie było za mało kaloryczne, podawałam z puszystą, osobiście ubitą, śmietaną. Raz w roku w końcu urodziny, jak świętować, to świętować! Dostałam tyle przemiłych prezentów... I płytę rozśpiewaną na operowo, i ebook, i two books na papierze :-), i cudności do scrapowania i decoupage'u, i filiżankę w lawendę, i piękną kartkę autorstwa Marty ze Stolicy Wielkopolski, i inne piękne kartki z życzeniami, i maile, i telefony przemiłe, i smsy, i ... nieco pieniędzy nawet ... ho ho!! nie spodziewałam się ... które natychmiast (tak się złożyło:-)) - po dołożeniu niewielkiej kwoty - wydałam na zakup via internet ... maszyny do szycia! Tra ta!!!! Marzyłam od lat o maszynie. Jutro ma wyjechać do mnie od Dotychczasowej Właścicielki, gdzie nazywana była panią motylową:-) U mnie będzie nazywać się ... Panią Motylową:-) skoro sie już przyzwyczaiła:-) Przedstawię ją Wam gdy już przybędzie i gdy będę mogła wstawiać zdjęcia ... bo na razie nic, ale to NIC nie mogę. I to gdy już nauczyłam się obsługiwać: a)aparat, b)program fotoszopowy, c) podłączać kabelek to tu, to tam:-) Pozdrawiam ciepło i przepraszam za ewentualne trudności w czytaniu tekstu bez akapitów i odstępów:-) oraz o nieco cierpliwości proszę. Czego zwłaszcza sobie życzę:-) Edyta z Kubkiem Kawy

niedziela, 14 kwietnia 2013

O nie !!! Jamais !!! Never !!! Mai !!! Niemals !!! Nikagda !!!

Tak właśnie pomyśłałam sobie przed sekundą... odnośnie rozpaczy i zniechęcenia ... o czym we wpisie wcześniejszym. (O, i tu zrobiłabym nowy akapit, ale Blogger i tak mi to połączy w całość... ech) No więc nie dam się! Nie dam się figlom i psikusom wrednym, okrutnym, bezczelnym systemu blogowego i przetrwam to!! (I tu znowu byłby nowy akapit ...)Oświeciło mnie bowiem, że nie zmogło mnie wiele rzeczy. Nie zmogła mnie dwója z matmy na półrocze lata temu, w liceum, hmmm ... :-) Nie zmogły mnie okrutne mdłości i wymioty w czasie leczenia, brrr ... :-) Nie zmógł mnie stres w czasie egzaminu dyplomowego w szkole muzycznej :-) Nie zmogła mnie przed laty niemożność zdania egzaminu z matmy z pierwszego roku studiów, a co miało miejsce tuż przed licencjatem, hmm... :-) Nie zmogło mnie dwukrotne wypadnięcie włosów w czasie leczenia, a nawet uznałam to za błogosławieństwo nie-konieczności mycia głowy. Wystarczyło przetrzeć wilgotną ściereczką i tra ta! Gotowe :-) Nie zmogły mnie wenflony na rękach oraz rurki do kroplówek wystające z szyi. A wyglądałam jak postać cyborga z filmu "Obcy. Ósmy pasażer Nostromo" gdy go unicestwili i leciała z niego biała ciecz. We mnie wpychano różne ciecze, różnokolorowe :-) Nie zmogły mnie obrzydliwe upały ostatniego lata. I przedosatniego. I przedprzed... :-) Nie zmógł mnie strach myśli przy zasypianiu i rozczarowanie budzenia się tygodniami w szypitalach :-) Nie zmogła mnie konieczność picia soku pomidorowego, uuuu brzydal :-) Nie zmogła mnie rozpacz, która zawsze ogarnia mnie w księgarniach: duuuużo książek, mało pieniędzy! :-) Nie zmogła mnie myśl, że jadę, jadę, jadę ... i nie dojechałam jeszcze do Szkocji, a tak chciałabym :-) Nie zmogło mnie, że jadałam w szpitalu kanapkę po dwie, trzy godziny:-) Nie zmogło mnie, że ... oj było by tego ... ale nie zmogło mnie!!!:-) A może mnie zmuc (jest taki wyraz ??? hmm...) złośliwy, wredny, prześladujący mnie tu od początku działań chochlik blogowy????? (A to teraz zapisałabym wielkimi literami) O nie! Jamais! Never! Mai! Niemals! Nikagda! (I tu znowu akapit byłby)Nie ma mowy. Nie dam się. To aż śmieszne, że tak się dałam uklepać własnemu zniechęceniu. Żenujące wręcz. (I znowu akapit) Jutro dzwonię po słynnego w pewnych kręgach Seweryna od Komputerów i coś tam może da się zrobić. O! Taka będę! ( I znowu akapit, oraz odstęp) Mam nadzieję, że to wszystko nie zniweczy mojego rozdawnictwa czekoladowych słodyczy, które są - i mam nadzieje, że pozostaną - na pasku po prawej, a do których ciągle serdecznie zapraszam:-) (I znowu akapit winien być) Pozdrawiam ciepło i serdecznie (I od nowej linijki) Edyta z Kubkiem Kawy (I nowy akapit i odstęp) Jak tragicznie się czyta jeśli coś nie ma akapitów, ych...

Anielska opieka ...

Sielskie, wiejskie, przaśne ... takie oto aniołowe istoty wyszły z mojego piekarnika kilka dni temu ... Mam mieszane uczucia co do ich wyglądu. Raz mi się podobają, raz nie. No i ... NIC. Właśnie tu miało być zdjęcie aniołów. A i tego już nawet nie chce zrobić program bloggerowy... A więc anielska opieka jednak nie dotyczy mojego, żenującego dalece, bloga. Nie dość wyskakujący ciągle przy pisaniu postów błąd nawet oznaczony symbolem, nie dość samozjadająca się ramka u góry bloga, nie dość samozmieniająca się czcionka ... nie dość zaginięcie ikonek umożliwiających zmianę wielkości czcionki, użycie kursywy, pogrubienia, wypośrodkowanie czy wyjustowanie wpisów ... to jeszcze teraz, przed sekundą okazało się, że nie mam możliwości wklejania zdjęć... Słów mi brak. Bardzo. A wczoraj, w związku z tym, nawet nadużyłam wyrazu w rozmowie z Wolffianką, wyżalając się mocno. A rzadko mi się to zdarza. Jeśli pewnego dnia zniknę (z pożytkiem dla wszystkich) z kuszącego i ciekawego świata blogowego, będzie to znak, że już mi każdą z opcji działania zeżarło i nie mogę napisać nic. A teraz idę się zastrzelić... Pozdrawiam ciepło, acz roztrzęsiona i zrezygnowana ... :-) Edyta z Kubkiem Kawy

sobota, 13 kwietnia 2013

Dzień Czekolady

Wczoraj, czyli  12 kwietnia, kalendarz w kuchni pokazywał... Ba! On krzyczał, że mamy Dzień Czekolady! Smakowite, słodkie, rozkoszne święto. Tylko wstać skoro świt i nurzać się w czekoladzie od rana do nocy. Co oczywiście zamierzałam uczynić. A co jakoś tak nie do końca mi wyszło. Gdy tylko moja ręka zmierzała ku kostkom z czekoladowego telegramu z Chocolissimo (występowały u nas na wielkanocnym stole, na dzień dobry, w roli słodkich zajączków) natychmiast myślałam, ileż to minut dodatkowej jazdy na rowerze... Niepokojące zjawisko. Ale jednak zmierzanie ku ideałowi kuli czas przerwać i stąd moja okrutnie ciężka walka z pokusą czekoladową. Niemniej każdy rodzaj przesady to objaw szaleństwa umysłu :-) więc do pierwszej kawy, porannej rozkoszowałam się kostką z uśmiechem. Mama - kostką z serduszkiem. Ku mej wielkiej radości Mama nie jest fanką czekolad mlecznych:-), a wielbicielką gorzkich, więc cała reszta pozostała dla mnie:-) Całe piękne kwadratowe bardzo grubiutkie aksamitnie mlecznoczekoladowe cztery kostki. Och...   




Niby to nic, ale - powiadam Wam - taaaka czekolada to ... lepsze niż seks i poezja francuska w oryginale razem wzięte :-) (Jej, mam nadzieję, że nie pozerukuje tu młodzież nieletnia. Chociaż ... dzisiejsza nieletnia młodzież pewnie wie więcej - o seksie rzecz jasna myślę tu - niż ja będę wiedzieć w jesieni życia :-)).

Czekolada to jedna z moich słabości:-) Taka wieeeeelka słabość. Mój idealny zestaw - czekolada mleczna, kawa, książka. Mój idealny zestaw - Międzyzdroje, kawa, czekolada mleczna i Towarzystwo. Mój idealny zestaw - zimne mleko, czekolada mleczna i dobry film w nocy, gdy wszyscy śpią. Idealny zestaw - kawa, Goście Przemili, czekoladowe muffinki z polewą czekoladową. Idealny zestaw - koszyk na zakupy, karta płatnicza, moi, regał z czekoladami ...

Czekolada to wyrób czekoladopodobny lat 80tych, często oczywiście w białej etykiecie zastępczej, w grubym, sztywnym sreberku. Obrzydliwstwo obrzydliwe z pewnością. Ingrdiencje nieznane, ale pewnie aż strach się bać. Towar niegodny leżeć, nawet nie na jednej półce, ale w jednym pomieszczeniu, z czekoladą przez wielkie C. Ale jakież to było pyszne!!!! Najsmaczniejsze gdy poleżało sobie na kaloryferze, lub na słońcu, podgrzało się, roztopiło nieco. Moja koleżanka kładła na akumulator w wartsztacie swojego ojca. Efekt ten sam. Wtedy łyżeczką lub paluchem ... Ach!

Czekolada to wielka, olbrzymia, gigantyczna pralina, którą Ojc przywiózł był z którejś delegacji. Także lata 80te. Czerwone prostokątne pudło, z białymi różami na wieku, wyłożone mocno szeleszczącą brązową podkładką z licznymi dołkami. A w dołkach zawiniętę w pazłotka (skąd w ogóle ten trochę czrodziejsko brzmiący wyraz "pazłotko"?) różnokształtne i różnosmakowe czekoladki. Nie to żebyśmy mieli jakąś reglamentację słodyczy w domu, bo nie było za bardzo co relgamentować. Jednak co do praliny ... raz na kilka dni Tato wyciągał ją z szafki, otwierał pudło ... cała nasza czwórka domowników stała nad czekoladkami i rozmyślała co tym razem wziąć ... przyciskało się nieco brązową podkładkę, pięknie zaszeleściła, czekoladka wysuwała się ku górze ... rozwijało się dźwięczącą złotą cynfolię i ... znowu ajerkoniak! Tfu!!!! Ale były i czekoladowe, truflowe, nugatowe ... Gdy po czekoladkach pozostało wspomnienie przysposobiłam sobie pudło po nich. Trzymałam w nich przez wiele lat różne dziecięce, potem dziewczęce, skarby. 
Bardzo często gdy widzę w sklepie praliny, a których jestem fanką jedynie ze trzech, czterech firm (zwłaszcza serduszka z Milki, okrągłe pralinki z Lindt, pralinki z Chocolissimo, och...) przypomina mi się nasza rodzinna przygoda z wieeelkim pudłem czekoladek. I bawi mnie myśl, że moje pudełko po pralinakch - pudełko na skarby było przedmiotem podziwu i zazdrości moich koleżanek. Kto dziś trzymałby takie zwykłe opakowanie po pralinie? W późnych latach 70tych i w 80tych to w ogóle były SKARBY! Zbierało się papierki po czekoladach, po gumie, batonikach. Miałam masę opakowań po gumach "Bolek i Lolek" kupowanych w pobliskim kiosku Ruchu, "Donaldy" to była już wyprawa do delikatesów "Smakosz". Także opakowania po czekoladach nadziewanych, na których były widoczne różne gatunki kwiatów, nie pamiętam jak nazywały się te czekolady. To one właśnie, między innymi, stanowiły zawartośc wielkiego pudła po pralinach.

Czekolada to blok czekoladowy "Bambo", także 80te lata. Niedawno dojrzałam, że jeszcze istnieje. Leżał sobie ciuchutko i skromnie na półce w markecie. Aż mi było szkoda biedaka, towarzysza z dzieciństwa. Kakao, cukier, mleko w proszku i ciasteczka. Jeśli dobrze pamiętam. Kruszył się strasznie. Pyszotka!

Czekolada to wyprawy mojego Brata do Niemiec. Jeszcze NRD ? Nie pamiętam dokładnie, ale chyba jakby tuż po zburzeniu muru berlińskiego. Przywoził z tamtejszego marketu batony i czekolady z orzechami. Razu pewnego, tuż przed Wielkanocą przywiózł też czekoladową, dużą figurkę kaczki i zająca. W grubym, kolorowym pazłotku. Tato wstawił je do kredensu i trzymał pod kluczem przez całe święta:-) Dla żartu rzecz jasna. Byliśmy ewidentnie nimi zachwyceni i nikt by nie śmiał ruszyć. Gdzieżby teraz ... Chociaż do dziś bardzo lubimy zające i mikołaje, i tak dalej. Na każde święta obowiązkowo znajudują się w naszym domu. Oczywiście ... w kredensie zamknięte na klucz:-)

Czekolada to także ogromna tabliczka czekolady, chyba z 400 gramowa, którą dostał mój Tato. Trzymał ją ... a jakże ! :-) pod kluczem w barku. Żeby nikt się nie dobrał, w sposób niekontrolowany, do czekolady, po każdorazowym jej rozdzieleniu zamykał ją i ... zaklejał ... szarą taśmą pakową ... Wiem, wiem, trochę dziwna ta nasza rodzina:-) Jednak czego się nie robi dla zrobienia wrażenia :-) 

Czekolada to także Milka w kinie w Międzyzdrojach. Gdy pracowałam przez 14 lat, 6 miesięcy i 12 dni w firmie, która już nie istnieje, co roku - od 93 - jeździłam ze Znajomymi do firmowego ośrodka wczasowego w Międzyzdrojach. Było bosko! Wilgocią pachnące domki wsunięte w las, tuż tuż od morza. Ubikacja w kompleksie sanitarnym. Zimna woda od rana do nocy, ciepły prysznic tylko koło 3 nad ranem. Komary. Bosko! Cudnie! Fantastycznie! To były najpiękniejsze wakacje na jakich bywałam.
W Międzyzdrojach stało sobie jeszcze stare kino, dziś nawet fundametnów po nim nie ma. Chodziło się do kina różną ekipą, każdy bowiem robił co chciał. Najczęściej bywałyśmy w nim we trzy: Alabama z Miejscowości, a teraz już ze Stolicy Wlkp, Margharett-nie-Gosia i moi. Kino było przeważnie puste. Film puszczano od 10 widzów:-) Bywało, że zebranych kilka osób kupowało brakujące, dla emisji filmu, bilety. Zdarzyło się kilka filmów, na których były "tłumy". Czułuśmy się wtedy dziwnie, niesowojo:-) Kino pachniało wilgocią, pleśnią, siedzenia twardawe. I było bosko! I tu wkracza czekolada, albowiem na każdy seans (a chodziłyśmy niemal codziennie, czasem na dwa, z rzadka na trzy seanse różnych filmów po kolei) brałyśmy ze sobą obowiązkowo cukierki Nimm2 oraz czekoladę Milkę. Otworzenie czekolady następowało przed filmem, tak by nie szeleścić pazłotkiem (chociaż ... komu to niby miało przeszkadzaś, tym siedmiu pozostałym osobom :-) no ale jednak!). Milka i inne czekolady miały jeszcze piękne, "starodawne" opakowanie pazłotkowe czy raczej sreberko!!, w które to ten świstak tą czekoladę ... i dopiero na to papierowe opakowanie. Dzisiejsze, występujące w większości "gatunków" czekolad, plastikowe koszulki to profanacja i odczarowanie czekolady. I rozczarowanie:-) Jeszcze przed zgaszeniem świateł następowało hasło "Po maluszku!" i każda z nas urywała sobie po linijce czekolady. 
Ja wiem, że to wszysto może tak dziwnie brzmieć ... może infantylnie ... dla mnie to jedna z tych cennych chwil ... Każdy ma w sobie takie wspomnienia, które są ... a, nie ważne...       

Czekolada dla mnie to także strzelająca, głęboko mleczna czkoladowa skorupka na lodach Magnum. To chrupiąca otoczka ptasiego mleczka z Wedla. To cudowna kompozycja czekolady i miękkiego miętowego wnętrza After Eight. A także gorzka czekolada, a jakże!, z nutką pomarańczy, papryczką. Gorzka czekolada musi być mocno, mocno kakaowa. Tak najchętniej choć z 60% kakao.

Łoj, niedobrze ze mną. Tyle zdań o czekoladzie... To z pewnością jakaś jednostka chorobowa:-)

W Dniu Czekolady, tj. raczej po tym dniu, apeluję: kochajmy Czekoladę :-) :-) bo wszak i zdrowa ona też jest! Głównie gorzka. Bo magnez, bo ... takie tam różne.

Padam do nóżek sobotnio, nieco jesiennie, wieje ... Wiosna ?
Edyta z Kubkiem Kawy


piątek, 12 kwietnia 2013

Radosne rozdawnictwo czas zacząć !

Dziś Dzień Czekolady, mniam ... Ale o tym gdzie indziej i później, tematyka tak bliska memu sercu wymaga bowiem głębszych i gruntownych przemyśleń. Dzień spędzę na gruntownym i wnikliwym poznaniu tematu, wnioski nocą ...

Za oknem piękna jesień, od rana deszcz o parapet nostalgicznie kapu kap, Tygrys wszedł do szafy na swój kocyk, Pan Kurier przyniósł świeżą dostawę książek (już nie mogę się doczekać nocy), kubek - w jeszcze w kurki wielkanocne - z zieloną herbatą w połowie pełen, w odtwarzaczu Eric Satie ...

... i to są najlepsze okoliczności i takież otoczenie dla rozpoczęcia ...

...  radosnego rozdawnictwa pyszot! ...

Eta pierwyje czynne candy in maja żyźń und toże the first pyszota in short żyźni Das mine blogie ... Mam nadzieję, że spodoba się Wam i zechcecie postać w ogonku... Bardzo się obawiam czy maleńki, malutki, tyci tyciutki ogonek się ustawi ... 3 osoby ... 5 ... No, niech będzie, że 13! To byłoby COŚ!

A więc oto .... orkiestra tuszszszsz ....

TRA TA TA TA TA TA TA TA TA  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



Jest to szal w kolorze - stosownie do dzisiejszego święta - czekoladowym, a jakże! Mocno czekoladowym, ale raczej czekolada mleczna (ach...) niż gorzka czy też deserowa. Około 2,40cm z ogonkiem na 70cm z ogonkiem. Ażurowy, romantyczny, bardzo miły, mięciutki. Idalny na - stosownie do dzisiejszej pogody - jesień, na dni deszczowe, wilgotne, chłodnawe. Idealny na zimę - na mrozy ostre, śniegi obfite, podróże dalekie i bliskie. Testowany w tych warunkach na kilku obdarowanych (ale o tym SZA! żeby się nie dowiedziały skąd moja szczodrość :-D), żyją. I mają się nieźle. Idalny na - stosownie do dzisiejszej pogody po raz wtóry - wiosnę, na dni przejściowe, słoneczno - zimne, deszowo - wilogotne. Idalny na lato - wieczorne spacery sierpniowe, czytanie książki w pochmurne dni na tarasie, sobotnią kolację ze znajomymi w chłodny dzień. 

Poza testami na organizmach żywych - o czym wyżej - szal przeszedł również gruntowne, bezczelnie wielokrotne  i bezczelnie nachalne testy przeprowadzane przez pracownika Działu Kontroli Jakości. Pracownik KJ nadzorował także, równie bezczelnie i nachalnie, proces produkcyjny, poprzez niezapowiedziane, wyrywkowe i baaardzo zaskakujące kontrole doraźne. Kontroli poddawane były jednocześnie: sposób wytwarzania, materiały i narzędzia, włącznie z czasową konfiskatą dwóch ostatnich celem przeprowadzenia wnikliwej analizy. Na koniec kierownik Działu KJ (dziwnie podobny do pracownika KJ, a mówią, że nepotyzm i kumoterstwo już wytrzebione) wydał opinię pozytywną oraz certyfikat jakości CQ (The Cat Quality, do wglądu na życzenie zainteresowanych).


    



Specjalnie dla Pań i Panów szal prezetnuje urocza modelka ...



Szal może nie prezentuje się tutaj do końca powabnie ... Modelka chuda jak wieszak, być może na jej wydłużonej, kościstej sylwetce nie widać tej lekkości i zwiewności szala. Może lepiej byłoby na mnie ...? Na kuli zawsze można oddać piękno i miekkość ażurowych wzorów :-)
Oooo... słyszę przelatujące gęsi ... jednak ta wiosna gdzieś tu już jest.

Zapraszam do zapisów od dziś do 12 maja. A dnia 13 maja, najpóźniej 14 maja, Umyślny lub Sierotka wylosują imię Posiadacza Szala. Losowanie odbędzie się pod nadzorem Wysokiego Komisarza Gier Losowych (dziwnie podobnego do pracownika i kierownika KJ).

Przemiłych Państwa Nie Posiadających Blogów serdecznie i ciepło zapraszam, należy tylko zapisać się w komentarzu (na dole tego posta trzeba kliknąć na wyraz "komentarz". Piszę to, bo wiem, że jest kilka osób na świecie, które tego mogą nie wiedzieć. I nie dziwię się wcale. Ja tam masy rzeczy nie wiem).  Proszę podać imię ( lub pseudonim artystyczny :-D to dla Strasznie Tajemniczych Osób lub Bardzo Wstydliwych Osób) oraz  namiar mailowy lub koniecznie zajrzeć do mnie 13 - 14 maja. Do wyboru.  

Przemiłych Państwa Posiadaczy Blogów proszę tylko by zamieścili w swoich Królestwach banerek (ten z samej góry) oraz zapisali się w komentarzu.

A wszystkich bardzo proszę by przy okazji napisali jaką czekoladę lubią najbardziej!!!!!!!! Rodzaj, firmę  itp. Mam nadzieję, dzięki temu, trafić na nowe ścieżki boskich doznań czekoladowych ...

Panie, Panowie! Serdecznie zapraszam do udziału w zabawie. Panie dla siebie, dla Mamy (toć Dzień Mamy za czas niedługi), dla córki, koleżanki, wnuczki, cioci, babci ... Panowie dla Mamy, dla żony, córki, koleżanki, cioci, wnuczki, babci ...
Zapraszam wszystkich chętnych. Bliskich bliskich i dalekich bliskich. Nieznanych, znanych. Przyjaciół i Znajomych Królika. Z sąsiedniej ulicy, z zagranicy. Z Polski, z Europy, zza mórz i oceanów:-) Prosiemy, prosiemy ...

Życzę miłego oczekiwania (i mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu moja czekoladowa pyszota:-)
Ja będę bardzo radośnie, choć z niepokojem olbrzymim (bo czy ktoś się w ogóle połasi ...) i niecierpliwie oczekiwać na finał.

PS. Czy może, przy okazji, znajdzie się Ktoś, kto mi wytłumaczy jak mogę się pozbyć prześladujących mnie na blogu ikonek narzędzi przy każdej funkcji blogowej? W dodatku czcionki same się zmieniają, kolor tytułów postów... A ostatnio to i obramowanie siwe zaczęło po kawałku od góry uciekać. Ciąglę mi sie numer błędu pokazuje ... Sił już brak!! Może ktoś ma jakieś antidotum, czary mary:-) Ale to tylko tak, przy okazji zapytuję.

Pozdrawiam ciepło z kostką uśmiechniętej czekolady na talerzyku
Edyta z Kubkiem Kawy


czwartek, 11 kwietnia 2013

Jak zawsze 18!

Wczoraj po południu takie oto coś Fabryka wypuściła z lini produkcyjnej. Na 50 urodziny, dla kogoś kogo nieco uwiera ten fakt. A niepotrzebnie. Każde kolejne urodziny to radość, że się jest. Jednak, skoro już tak, to na bolesność okrągłej liczby zastosowałam antidotum  - inną liczbę:-)




Kartka pastelowo - nostalgiczna, wiosenna. Przewiązana jest w całości wstążką, związaną z boku w kokardkę. Niestety nie posiadam tych wszystkich przecudnych magicznych urządzeń, wycinarek, szablonów i innych boskich och! i ach! scrapowych. Mam za to moje małe skarby w postaci kilkunastu dziurkaczy, piapierów nieco i nieco pieczątek (a właśnie dziś zakupiłam sobie via internet kilka kolejnych, już ... bożonarodzeniowych częściowo:-)). Z pomocą pieczątek właśnie powstały trójwymiarowe róże i listki. Odbijam na kolorowym papierze ksero, przyklejam do twardszych papierów (recykling kartek świątecznych sprzed lat:-)) i pracowicie wycinam. Aby listki nabrały nieco trójwymiarowości wytłaczam ich nerwy wypisanym długopisem kulkowym. Ramka z kolei to narysowanie, przyklejenie, wycięcie. Też miło się robi.    


















Mam nadzieję, że Koza Anna, bo to na Jej zamówienie, jak i Osoba Obchodząca Zawsze 18 Lat, będą zadowolone :-) Oprócz tego jeszcze duży anioł. Ale to już insza inszość.

Posłusznie melduję też, że przyszła wiosna. Tak NA PEWNO. Poznaję to po tym, iż moja Mama po raz pierwszy tego roku wybrała sią na działkę na cały dzień! Wzięła wodę w butelkę (jeszcze jej nie puścili na działce w rury, przymrozki), zaprowiantowała się (bułki i banany - mam nadzieję, że nie zacznie skakać jak Małysz:-D), zapakowała w koszyk zakupione cebulki, nasiona i ruszyła rowerem w drogę. Z pewnością zachęciły ją także kupione dziś rano cebulki ...



... ulubione mojej Mamy irysy, kroksomie, pięknie rosnące na działce i potem pachące w domu frezje.

Dziś w nocy skończyłam czytać "Dziennik" Pilcha. Lubię. Tak w ogóle to co pisze, nie to że "Dziennik" akurat. "Tysiąc spokojnych miast", "Pod mocnym aniołem"... I samego Pilcha lubię. Od wczesnego dziecięctwa miałam słabość do "nieco" starszych ode mnie panów :-) :-) Pilch, Jastrun, Starsi Panowie Dwaj, Łapicki, Connery ... że o Wokulskim i Niechcicu nie wspomnę:-) Pewnie dlatego nie wyszłam za mąż :-) Najpierw oni byli dla mnie zbyt dojrzali, a teraz ja jestem dla nich ... za stara :-) :-) :-)

I tym wesołym akcentem ...
Dobrego dnia i czekania na jutro, bo jutro ... Dzień Czekolady!!!!!! Mniam...

Edyta z Kubkiem Kawy 

środa, 10 kwietnia 2013

Kubek kawy ...

... z mlekiem ... ach! A kubek kawy z pianką z mleka jest jak kilka chwil w niebie.
Spokojne późne popołudnie to idealny moment na kawę z pianką. Słońce przechodzi z kanapy, gdzie leży sobie w godzinach południowych, na stolik. Wędruje po nim powoli. Światło nabiera spokojniejszej, lekko jesiennej barwy. Wydłużają się cienie... Wcześniej czy później myśl o kawie, a i o książce, przychodzi sama...




Dziś, zupełnie przypadkiem, a trochę z oporów przed marnotrawnym wyrzuceniem skórki z jednej pomarańczy, trochę stiuningowałam kawę z pianką. Ja wiem, kawa z pianką żadne odkrycie. Jednak może komuś ... jakoś ... się przyda chałturniczy, domowy sposób? Po wtóre, być to nie może by moi nie napisała czegoś o kubku kawy:-) Z pianką w dodatku :-) Tej przyjemności nie mogę sobie odmówić.

Skórkę ścięłam obierakiem do warzyw - wcześniej oczywiście wyszorowałam pomarańczę - i wrzuciłam do zaparzacza do kawy. Wsypałam kawę i zaparzyłam wrzątkiem. Aby miała właściwą moc, gdy będzie już z pianką, należy dać więcej kawy niż sugerowałaby to ilość zastosowanej do zaparzenia wody. W tym czasie w garneczku podgrzewało się, ale nie ugotowało!, mleko. Czy jest mocno ciepłe badam, przepraszam z góry, organoleptycznie czyli, w tym wypadku, wkładając ŚWIEŻO UMYTY paluch do garneczka. Wolę to niż próbę z łyżeczką i poparzeniem języka :-). Wlewam mleko do mniejszego zaparzacza (nie mam niestety dwóch dużych), do 1/3 wysokości i przytrzymując wieczko przesuwam tłokiem z kilkanaście razy w górę i w dół.



Pianka jest piękna i puszysta. Miło by było gdyby się chciało i nieco dłużej ubijało pianę, będzie nad wyraz puchata. Jednak jakoś nigdy mi się nie chce. Chyba, że dla Miłych Gości :-) np. Pani Magister Ewy.
Ttłokiem dociskam kawę, wlewam do ciepłych kubków do 1/2 i dopełniam pianką z mleka. Posypuję kardamonem, cynamonem, etc. Sekunda pracy a efekt ... Niebo!

Kiedyś, gdy była u mnie Kuzynka Bogusia, robiłam dla nas kawę, zadzwonił telefon i Bogusia przejęła produkcję pianki. Rozmowała trwała, a Bogusia nie śmiąc przerwać rozmowy ubijała piankę. Powiadam Wam, była to najpiękniejsza pianka na kawie jaką widziałam. Łyżeczka stała na baczność!

Dodanie skórki z jednej pomarańczy, na dwa kubasy kawy, sprawiło, że kawa miała leciutki, luciusieńki pomarańczowy posmak. Nic bezczelnie oczywistego, jedynie cicha nutka cytrusowa. Tak od czasu do czasu jak najbardziej. Jednak na stałe ... sama kawa najpyszniejsza. Chociaż myślę sobie teraz, że może by spróbować z małym kawałeczkiem waniliowej laski:-)

Polecam rozkoszną kawę sposobem chałturniczym robioną. My sobie zapodajemy także piankę na kubek kawy rozpuszczalnej. A bo i by czemu nie? Albo takiej bardzo, bardzo mocnej, parzonej w kawiarce, gotowanej na kuchni. Także pychota. I jaka moc!
A i z kawą inką pyszota!
A i, co to już wielką rozpustą jest, na gorące kakao lub czekoladę do picia kołderka piankowa ułożona ... To już nie niebo ... Wkraczamy do raju:-)

Rozkoszności kawowych życzę :-)

A tak przy okazji ... co też to ja sobie dziś miłego własnym sumptem w Biedronce nabyłam :-)




Szkoda tylko troszkę, że plastikowe. Ale zawszeć to czarno - biały "gazetowy" karton, jaki mi się zawsze marzył. Gazety z lat pięśdziesiątych ubiegłego wieku. Jej, jak to brzmi.
Wolffianka to ma boskie tekturowe "gazetowe" kartony na szafie w przedpokoju ... ach ..

Dobranoc
Edyta z Kubkiem Kawy



poniedziałek, 8 kwietnia 2013

Pomoc dla Ani

Przemiłe Panie, jedna z Pań Blogerek potrzebuje pomocy. Skoro razem potrafimy się czymś zachwycać, cieszyć, stać w kolecje po słodycze :-) razem też potrafimy na pewno sobie nawzajem pomóc.
Po informacje kieruję do Maikowej,  tu oto:  

Przepraszam, że tak ostentacyjnie i bezczelnie nagabuję, ale ... no niech będzie, posłużę się słynnym "warto pomagać". WARTO POMAGAĆ !
Zgłosiłam się, choć nie przez akcję na facebooku, nie posiadam. Może choć trochę pomogę.

Dużo zdrowia Aniu :-) :-) :-) :-)



Pozdrawiam z początkiem tygodnia
Padam do nóżek

Edyta z Kubkiem Kawy



niedziela, 7 kwietnia 2013

Po-Wielkanocnie

Wolffianka ma swojego Króla Czarosława, a my mamy zające Mamy. Wolffianka ma swojego uszatego niezależnie od pory roku, okresów świątecznych i bezświątecznych. My mamy uszate, niestety, wyłącznie wielkanocnie. Oprawione w błękitną ramkę z tekturki falistej. Na sznurkowej zawieszce. Przyszpilone, wraz z krzyżykowymi gąskami, kaczkami, do tapety w przedpokoju. Rozweselają nawet w najbardziej zimową i śnieżną Wielkanoc. A te boskie odonki ... :-) Taki odon to niesamowita rzecz! Moja Bratanica, gdy była mała, miast "g" mówiła "d" (czy ja już o tym nie pisałam ...) i tak to już u nas zostało. Podobnie jak niedźwiedź pluszowy Boddan, noda. itp.  




Jeszcze trochę nas pocieszą. Jeszcze trochę...


Posłusznie melduję: jaskier na stoliku powoli zaczyna przekwitać, ech... Prace nad cukierasami postępują ...




... dziś bez pomocy Tygrysy, pewnie chwilowo. Wczoraj nawet trzeba było wełnę z pasiastych łap wyrywać. Przysposobiła sobie luźno zwisający kawałek i natychmiast pocwałowała z nim do drugiego pokoju. Odrobinkę się popruło. Nieco. Tycio.

Padam do nóżek niedzielnie
Edyta z Kubkiem Kawy choć właśnie z cienkim kisielkiem wiśniowym


sobota, 6 kwietnia 2013

The End

Jak wszyscy wiedzą, kiedyś odpadło oczko temu misiu :-) A wczoraj wieczorem mojemu laptopu :-)odpadło ...




... i nastapiła groźna, mroźna cisza... Przemyśliwuję. Znak? Fatum? Koniec czego? Koniec kogo? Koniec tragiczny? Na szczęście moja dusza, optymistycznie nastawionego do świata pesymisty, po cichu, bardzo cichutku, liczy na ...




... cokolwiek miałoby mieć już teraz swój The End!

Przyjemnego weekendu życząc padam do nóżek i pędzę zrobić sobie, pierwszą dziś i jednocześnie przedostatnią, kawę z mlekiem. Może troszkę kardamonu?

Edyta z Kubkiem Kawy

piątek, 5 kwietnia 2013

Obietnica słodkiego rozdawnictwa

Zawstydzona poczułam się trochę, gdy wczoraj i dziś tak sobie, trochę tu, trochę ówdzie, stanęłam w kolejce po słodycze u Pań Blogerek. Zawstydzona, bo tak łapczywie nazbierałam tych obietnic cukierkowych. Czy będę mieć szczęście, czy też nie, to już inna sprawa. To miesiąc moich urodzin, więc może ... A może szczęście debiutanta - czekającego na coś słodkiego zadziała ... To moje zupełne początki udziału w rozdawajkach. 

Ale, ale ... o tym zawstydzeniu ja tu przecież miałam. No więc, tak mniej więcej w połowie tego łapczywego dopisywania się do kolejek po cuksy - czyli wczoraj - poczułam, że coś jest nie tak. Nie tędy droga. Że ja przecież lubię - prócz dostawać:-) - także dawać prezenty! I to jak! Jej! Oj! Bardzo!
Na razie jeszcze, chwilowo, nic nie mam. Ale... ale... już od dzisiejszej nocy, tj. tej która za nami, zaczęłam robić COŚ! To COŚ robiłam już też wcześniej. Kilkanaście sztuk. Kilka osób obdarowałam. Troszkę sprzedałam. I odzew był pozytywny. Nawet, powiedziałabym, entuzjastyczny. Nie chwalę się, jedynie relacjonuję. No chyba, że tylko dla zamydlenia oczu chwalono ... Hmmm ... Ale ryzyk - fizyk!

A więc to COŚ będzie moim cuksem, cukierasem, rozdawajką, słodyczą ... moim Ulubionym Michałkiem ... za jakieś ... trzy tygodnie. No, może cztery. Tak dla bezpieczeństwa, że zdążę. Ale będzie. Serio, serio ...

A zaczyna się to COŚ oczywiście od kubka kawy ...


... w jednym z moich ulubionych kubków. Pamiątką po mojej fantastycznej Cioci Marysi. Jednej z Najlepszych Cioć Świata. I zaczyna się z pomocą ??? słynnej Wielbicielki Wełny oraz Drapania Szydełkiem Za Uchem. I zaczyna się od brązowej włóczki ...

Poczekacie ?

Pozdrawiam ciepło, już myślami sobotnio

Edyta z Kubkiem Kawy, acz właśnie z herbatą - melisa z gruszką

Dzień Marchewki

Na straganie w dzień targowy takie słyszy się rozmowy ... że dziś Dzień Marchewki !!! Kto nie lubi niech odważy się podnieść rękę! Taka niepozorna istotka a pyszna i samo zdrowie! Najlepiej na surowo. A po ugotowaniu to a kysz!, a kysz! dla diabetyków. Wysoki indeks glikemiczny. Z tego co się orientuję, rzecz jasna.

Dziś rano upewniłam się, że Marchewka to: beta - karoten na cerę, antycośtam co chroni organizm od wewnątrz przed szkodliwymi promieniami słonecznymi, witamina A genialna na oczy (zwłaszcza dobre widzenie wieczorami i w nocy), i tak dalej ... no i bardzo bardzo mało kalori w surowej postaci. No i to przyjemne chrup chrup chrup jest nie bez znaczenia dla uroku Marchewki.

Z okazji Marchewkowego Święta u nas dziś obiadowo flaczki wegetariańskie z Marchewką, ale i selerem, w rolach głównych. W takiej postaci ni to surowej, ni to ugotowanej, bo tylko kilka minut na parze. Ale o tym po obiedzie już ...




W Dniu Marchewki apeluję: kochajmy i jedzmy marchewkę!

Edyta z Kubkiem Kawy

czwartek, 4 kwietnia 2013

Sztambuch dla Zosi

Na życzenie Panny Ady taki oto czary - mary zeszyt wyszedł. Pamiętnik, zapiśnik, notatnik, tajemnicznik, sekretnik ... strony do zapisania ...




Sztambuch to efekt sklejenia kilku zeszytów, tak by mogły powstać liczne, sztywne kieszonki, w których skrywają się kartoniki na maleńkie tajemnice. A wielkie sekrety można ukryć w kilkunastu kopertach, w niektórych z nich także kolorowe kartoniki, a następnie zakleić, zapieczętować ... i zajrzeć za kilka lat. Jako, że zeszyt ma służyć nastolatce, wielbicielce koni, znalazło się tu nieco galopujących koników i koniki na biegunach. Zaś sympatia Zosi do fioletu sprawiła, że w pamiętniku jest wiele różnych jego odcieni. Na specjalne życzenie Zleceniodawczyni - Panny Ady, by pobudzić młodszą młodzież do pisania i czytania, umieściłam sporo różnych zadań twórczych. Nie żeby zaraz wypracowanie o "Janku Muzykancie", "Kamizelce"... Pytania i polecenia bliskie sercu każdej pełnej marzeń i piegowatych myśli, bujania w obłokach dziewczynki... Nieco patyny też mu przydałam, dla dodania duszy, nastroju. Całość związana sznureczkiem, tak by sztambuch mógł "puchnąć" w miarę jego zapełniania, dokładania tajemnic, wklejania karteluszków, strzępków i okruchów codzienności ...


   





















To zeszyt z numerem 33. Dwie trójki ... Bardzo szczęśliwy więc...

Mam co do niego mieszana uczucia. Nieco mi się podoba, a nieco ... taki niedoskonały jest ... przaśny ... Choć sama chciałabym taki mieć. I w latach szczenięcych i teraz. Muszę i sobie kiedyś taki przygotować. Szaro - bury. Nieco biały. Może ... Odpowiedni do moich lat, rzecz jasna :-) Tylko których?? :-)

Padam do nóżek
Edyta z Kubkiem Kawy i pędzelkiem w tej kawie, znowu mi się to przytrafiło podczas malowania...