Jędruś Klarzyn czyli Dzień Taty oraz Dzień Opery Mydlanej

Dziś w kalendarzu w kuchni stoi, że jest Dzień Ojca:-)
Jest takie zdjęcie mojego Taty, które zawsze poprawia mi humor. W sumie... to są trzy takie zdjęcia, a można nawet powiedzieć, że cztery... chociaż dwa z nich, by dały efekt końcowy w postaci uśmiechu, muszą występować łącznie.
W moim pokoju, na półkach z książkami, stoją zawsze dwa z nich. Musiały być zrobione gdzieś około 1943 - 1944 roku. Mój Tato urodził się w 1941 roku, a na tych zdjęciach, wydaje mi się, iż ma koło 2 -3 lat.
Najpierw w stroju codziennym ...

... i na bogato:-)

A to zdjęcie ma na odwrocie adnotację mojej Babci... "Jędruś Klarzyn":-) Może miało być gdzieś wysłane? Ubóstwiam i zdjęcie, i napis. Ta szlajfa przy czaputce, te kamaszki. i te krótkie, szerokie spodenki, zapinane na guziory, nałożone na długie, jasne spodnie, a może kalesonki. I ten Jędruś Klarzyn:-) Oczywiście logicznym wnioskiem jest, iż mój Tato ma na imię Andrzej, a moja Babcia - Klara. Lubię te dawne formy... ja byłabym wobec tego Krystyniną córką, a więc Edzia Krystynina?:-) a mój brat Darek Krystynin? Poezyjka...

Muszę kiedyś pokazać zdjęcia mojej Mamy z wczesnego dzieciństwa z... Marychem, Wawuchem Gieniuchem i resztą radosnej dziecięcej gromady oraz psem Żabą:-) To tak a propos tych pięknych nazwań i zdrobnień:-)

I zdjęcia mojego Taty z wojska, 1962 rok.

Prawda, że koniecznie w połączeniu i w tej kolejności, dają radosny efekt?
Oj, już zapomniałam, jak mój Tato był bardzo, a bardzo!, podobny do swojej siostry, Cioci Eli. Jakbym jednocześnie patrzyła i na Tatę, i na Ciocię:-)
I powiem Wam w tajemnicy, także podobieństwo mojego Brata do mojego Taty, akurat na tych zdjęciach jest bardzo widoczne.Mojemu Bratu się udało. Dostało mu się wszystko co najlepsze z naszej rodziny: wzrost, szczupłość, zgrabne nogi... ogólnie mówiąc: uroda. Ja dostałam tylko długie rzęsy po rodzicach. A poza tym grube nóżki po Babci Józi. Taka karma:-) I białaczka na mnie padła:-), ale tu nikogo nie mogę sobie genetycznie poobwiniać:-D, bo nie jest to rzecz dziedziczna. Dobrze, że nie padło na nikogo innego w rodzinie, na szczęście! Na szczęście!!!

Tato zawsze udawał, że nie interesuje go święto tatowe, jego imieniny, urodziny... ale tylko, co nie daj boże, zapomnieć... Ufochany, obrażony, czekał najbliższej okazji. Choćby i pół roku później:-), ale wychodził z niego żal. Ogólnie, życiowo, miał tą okropną cechę... za siedmioma górami, za siedmioma lasami, w małej chatce, na drewnianej ławie, przy drewnianym stole, siedzą bardzo, bardzo starzy, dziad i baba. Jedzą jakąś strawę drewnianymi łychami. Nagle dziad BACH! babę łyżką po głowie! "Za co?" pyta baba. "Bo jak sobie przypomnę, że nie byłaś dziewicą!"... czyli pamiętliwość. Czyżby, jak to lew?:-)
Mam nadzieję, że teraz Tato sobie spokojnie może czytać diabelską prasę codzienną - w niebie umarłby z nudów, a i niekoniecznie święty Piotr zagmerałby kluczem w niebiańskich odrzwiach - i zbierać w tysiącach teczek miliony wycinków z tejże piekielnej prasy. I ogląda wszystkie programy publicystyczne, Wiadomości Piekielne, dysputy publiczne pomiędzy diabłem Borutą a diabłem Rokitą. I 24 godziny na dobę słucha "Bolera" Ravela. I ma na zawołanie swoje ulubione kanapki z jajem na twardo i szczypiorkiem. Albo odsmażane ziemniaczki z sadzanym jajem. Ale najważniejsze, że  wszystkie biblioteki i księgarnie stoją przed nim otworem...
Już nie sto lat... ale radosnej wieczności, jeśli ona istnieje, życzę Ci Tato:-) Często łapię się na tym, że zastanawiam się "co byś na to powiedział?" Na przykład w środę, gdy słuchałam dysputy po wieczornym filmie. Albo co do projektu Europa Plus. Albo ustawy śmieciowej. Albo nowej powieści Pilcha. Albo nominacji do Nike. Albo... Dziś wybieram się, oczywiście, do Ciebie z kwiatkiem i światełkiem. Poza wszystkim bowiem obawiam się, że... za długie - mam nadzieję - lata, gdy spotkamy się w zaświatach, a gdybym nie poszła do Ciebie poświętować Twoich różnych świątecznych okoliczności, pacnąłbyś mnie łyżką z okrzykiem "bo jak sobie przypomnę, że w 2013..." :-D

Poza Dniem Taty mamy dziś Dzień Opery Mydlanej! Pamiętacie TO cudne dzieło,teraz już, klasyki mydlanej? Przyznaję się bez nacisków, że oczywiście oglądałam. Nawet gdy wyjechałam na wakacje nad morze, już w czasach mojego pierwszego roku pracy, oglądałam w świetlicy ośrodka:-) Ach!

W Dniu Ojca wszystkim tatom ojcostwa bez porażek życzę. A oglądaczom oper mydlanych wielu pasjonujących godzin przed telewizorem.

I jeszcze piękny czosnek ozdobny z działki mojej Mamy. Najpierw czosnek pełny, olbrzymia, ale bardzo lekka i ulotna, wielka, biała kula.

Oprócz białych, Mama ma jeszcze wielkie fioletowe czosnkowe kule, ale akurat nie tym razem.

A ostatnio pojawiła się na działce Mamy nowa odmiana ozdobnego czosnku. Jeszcze większe od kulistego, około 17 centymetrowe, półkola. I jeszcze bardziej zwiewne i ulotne. Takie małe genialne dzieło architektury "zrealizowane" przez przyrodę:-)

Nie wiem czy czosnek półkolisty podda się temu zabiegowi, ale kuliste czosnki co roku są suszone i stoją w wazonie, często obok gołych brązowych lub bordowych gałązek, przez kilka miesięcy.
Oczywiście nie mam pojęcia czy czosnek ozdobny połówkowy nazywa się półkolistym. Na pewno nie. Tak sobie go po prostu nazywamy:-)

Pozdrawiam ciepło i niedzielnie, i ruszam do dalszych działań bojowych. Przepraszam, że nie zaglądam do Was tak często i na tak długo jak bym chciała, nie odzywam się u Was, a przede wszystkim, że nie odpowiadam na Wasze komentarze u mnie. Nadrobię to, nadrobię z radością:-) Jeszcze tylko kilka dni:-)

Edyta z Kubkiem Kawy