Tylko bez jaj proszę:-)

Bez zbędnych wstępów i gadulstwa, co to czasem lubię:-), zapraszam na jedno z moich ulubionych dań obiadowych. Ma przy tym ten urok, że może także służyć za kolację. I za danie na wynos, na przykład w długą podróż. Albo na piknik. Majówkę. Jesienną wyprawę nad morze. Na rowery.

Podano do stołu, prosiemy, prosiemy:-)

Wegańskie kotlety gryczano - pieczarkowe 

z surówką z surowych buraczków

Niestety, zdjęcia spożywcze niezbyt mi wychodzą... Szkoda, bo danie przepyszne! 

Poza tym, że mam wielką ochotę posiedzieć z Wami w ten weekend przy wegańskim stole, chcę także spróbować swoich "zdolności" operatorskich w wyzwaniu fotograficznym pod hasłem Roślinne Gotowanie, które ogłosiła u siebie Ela (KLIK). Oczywiście z okazji Światowego Dnia Wegetarianizmu, który obchodziliśmy 1 października.
Fotograf kulinarny ze mnie żaden, ale przecież o zabawę i o sam przepis tu chodzi:-)

Może i Wy macie jakiś swój ulubiony, wypróbowany przepis roślinny? I oczywiście piękne, apetyczne zdjęcie potrawowo - roślinne? Zapraszam do Eli (KLIK). No i oczywiście sama jestem strasznie ciekawa, co jeszcze można warzywno - owocowego wyczarować.

No, ale do garów, do garów!

Jak już wspomniałam, kotlety można jeść jako danie obiadowo - kolacyjne, z surówką właśnie. Oczywiście niekoniecznie z surówką buraczkową.

Doskonale! bardzo, a bardzo doskonale!! spisują się też w roli wkładki do wegańskich hamburgerów. Wówczas połówki bułki smaruję nieco keczupem. Na dolną połówkę bułki kładę na przykład ze dwa liście sałaty, jedną dużą rzodkiewkę pokrojoną w cienkie plasterki, także plasterki ogórka konserwowego. Na to kotlecik. A na kotlecik plasterek pomidora, krążki cebulki, plastereczki selera naciowego. Zamykamy całość górną połówką bułeczki i konsumujemy. Pyszotka! I dobre na wynos, choć jak wiadomo można się takim daniem ufąflać niebotycznie. Co też często czynię.

Kotlety gryczano - pieczarkowe
na około 15 sztuk potrzebujemy:

- 1 szklanka ugotowanej kaszy gryczanej
- 1/2 szklanki płatków owsianych
- 250 g pieczarek
- 1/2 szklanki surowej soczewicy czerwonej
- 2 cebule średniej wielkości
- 3 - 4 ząbki czosnku
- 2 - 3 czubate łyżeczki mąki ziemniaczanej (to dawkujemy zależnie od potrzeb - gęstości - wodnistości masy kotletowej)
- bułka tarta (dawkowanie jak wyżej)
- przyprawy jak majeranek, lubczyk i tym podobne
- NIE DAJEMY jaj! to nie jest błąd w druku:-)

Płatki owsiane zalewamy małą ilością wrzącej wody i zostawiamy na ok. kwadrans do napęcznienia. Potem można ewentualnie rozetrzeć nieco płatki widelcem, ale nie jest to konieczne.

Soczewicę gotujemy do miękkości (czerwonej soczewicy nie trzeba namaczać), co trwa jakieś piętnaście minut.

Cebulę z pieczarkami siekamy drobno i smażymy, odsączamy nadmiar wody i tłuszczu.

Do napęczniałych płatków dodajemy kaszę gryczaną, soczewicę, cebulę z pieczarkami, przetarte ząbki czosnku, przyprawy przeróżne, mąkę ziemniaczaną, bułkę tartą. Bułkę i mąkę dokładamy jeszcze w miarę potrzeby, jeśli całość nie będzie nam się trzymać.

Formujemy kulki, obtaczamy w bułce i rozpłaszczamy, smażymy na złoto - brązowo. Odsączamy na ręczniku papierowym.

Jeśli mowa o płatkach, które w przepisie...

Nie wiem czy spodoba Wam się ten pomysł, ale ja od wielu lat używam płatków owsianych do mycia twarzy, a i bywa, że całych obszarów ciała również. Przy wannie zawsze u nas stoi słój z płatkami owsianymi. Biorę sobie na rękę, nalewam na to nieco ciepłej wody, lekko pocieram dłońmi, tworzą się "mydliny" i tą całością myję twarz. Idealny, ekologiczny, niechemiczny, zdrowy peeling - mydło. Oczywiście najlepiej byłoby na kwadrans przed kąpielą / prysznicem namoczyć garstkę płatków w miseczce, ale akurat na to zawsze szkoda mi czasu. To jest... po prostu zapominam:-)

Bardzo polecam płatkowe mycie, skórka gładka jak pupa niemowlaka:-) 

A do peelingowania całego ciała polecam także, poza płatkami owsianymi, fusy z ekspresu do kawy. Albo kafeterki. Albo i z kubka wprost, jeśli ktoś pija sypaną. Mieszamy one fusy z odrobiną płynnego miodu i wułala!:-) mamy boski peeling. Tani, zdrowy i ponoć ogrrrromnie antycellulitowy. A przy tym jaki ekologiczny. 

Hmm... Moje zapędy do dygresji się odezwały:-) Tem bardziej chyżo wracam do garów!

Surówka z surowego buraczka

na 2 porcje potrzebujemy:

- 1 duży, ale najlepiej młody burak surowy (ale może być i starszy, choć trudniej pokroić)

- naprawdę duży pęczek koperku (może być i mrożony)

- 2 -3 ząbki czosnku

- pieprz świeżo zmielony

- 1 -2 łyżki oleju rzepakowego lub innego, byle nie oliwa, bowiem zabierze smak buraczka

Obrany burak kroimy na niteczki - słupeczki julienne. Można to uczynić specjalną obieraczką do warzyw typu julienne, a można też po prostu najpierw pokroić buraczek w cieniutkie plasterki, a następnie owe plasterki w cieniutkie paseczki. Robiłam tak przez kilka lat, nim stałam się dumną posiadaczką obieraczki julienne (całe 18 złotych polskich). Moja znajoma posiada specjalną końcówkę do robota, która w takie niteczki - słupeczki kroi warzywa. To po prostu rozkoszna rozpusta! Póki co uzbrajam się w rękawiczki (jeśli pamiętam), fartuch i ciacham moją obieraczką i już.
Pocięty buraczek wrzucamy do miski, dodajemy koperek, przeciśnięty przez praskę czosnek, nieco soli, pieprzu sporą ilość, olej i mieszamy. Pieprzu dodajemy taką ilość by zgubić słodycz buraka.
To jedna z moich ulubionych surówek! Niestety nieco brudząca, ale tak pyszna:-)

Ale zgłodniałam! W lodówce mam jeszcze kilka kotletów z poniedziałku. Zaraz się odgrzeje dwa, podpiecze bułeczki, zafasuje do nich co trzeba i mamy z Mamą pyszny obiad! Mniam:-)


Smacznego życząc, pozdrawiam jesiennie i ciepło:-)
Edyta z Kubkiem Kawy