Priorytetowa robótka

Jakoś tak się dzieje, że gdy się jest małą dziewczynką (bo jak to jest z chłopcami to nie wiem:-)) to czas sobie powoli płynie. Leniwie i niespiesznie mijają godziny i dni lat wczesnoszkolnych, podstawówkowych. Rok szkolny ciągnie się i ciągnie... Wakacje mają wymiar najdłuższego z możliwych makaronu spaghetti... Ma się wrażenie, że dzieciństwo trwa i trwa, i trwa, a w dodatku tyle się w nim dzieje spraw najwyższej wagi.

A potem...

A potem w życiu dziewczynki (bo jak to jest z chłopcami, już ustaliliśmy, że nie wiem:-)) przychodzi czas liceum. Wchodzi dziewczynka pierwszy raz do nowej szkoły i TRZASK PRASK!!, i już ma się 43 lata, doba nie ma normalnych, przyzwoitych, sensownych 24 godzin, ale jakieś z 6 może? I to 6 godzin szybkich, a bywa że błyskawicznych. Miesiąc gdzieś gubi kilkanaście dni, a rok ze dwa, trzy miesiące i lata mijają w oka mgnieniu. Koszmarna sprawa.

Jakiś czas temu wyczytałam w gazecie, że skoro nie można  dodać dni do życia, należy dodać życia do dni. I bardzo mi się ta myśl spodobała. Przednia, prawdaż?

I z owego braku dni w miesiącu i godzin w dobie zrobiło mi się w tym roku opóźnienie. No dobrze... przyznam się, że jeden miesiąc to mi się zgubił z powodu lenistwa. W niektóre upalne lipcowo - sierpniowe dni marzyło mi się jedynie leżeć i intensywnie nicnierobić. Było przyjemnie... Zaciągnięte rolety, zimna woda z ogórkiem, książką i... upał. Tego się nie dało uniknąć.
Było miło, a teraz są konsekwencje w postaci wzmożonych działań kartkoproducenckich. Wróć! Działań kartkochałturniczych! Czas goni, czas pędzi, czas mknie! Święta za progiem! I każda inna sprawa odsunięta na bok, a w głowie i na stoliku roboczym jedynie priorytetowa karkowa robótka! Święta! Święta! Święta!

I pierwsze zimowe postacie na pierwszej tegorocznej bożonarodzeniowej kartce...

... oraz postacie całkowicie świąteczne na drugiej kartce bożonarodzeniowej w tym roku:-)

Dalsze prace w toku. Nieustającym:-)

I kartka całkowicie z innej beczki, na 40 urodziny dla pana. Z myślą przewodnią zgadzam się w pełni i z wielkim przekonaniem. Czasem gdy patrzę na moją Mamę, to mam pewność, że upływ lat właśnie tak działa:-)

p.s. Mój zestaw weekendowy. Kartkochałturka w dzień i długie wieczory. Przednia książka w długie noce. Jeremi Przybora dla wzmożenia jesiennej pozytywnej nostalgii. Plus kawa / herbata. Plus okazyjnie (tj. sporadycznie) pierwszego sortu naleweczka z wiśni zrobiona by myself i dwa tygodnie temu zabutelkowana. Powiadam - pyszota! Gdyby nie to, że ma procenty (i to sporo) to spożywałabym w ilościach hurtowych. I to z dziką rozkoszą:-)

A propos Jeremiego Przybory. U nas właśnie deszczy jak marzenie. Choć pewnie mojej Mamie, która właśnie buszuje po lasach puszczy goleniowskiej w poszukiwaniu grzybów, może to nie być w smak:-) Jednak ja, gdy dżdży, deszczy, leje, pada czuję się jak ryba w wodzie, jak guzik w dziurce płaszcza, jak dwie kostki mydełka w dominie obok siebie, jak chusteczka w butonierce i jak ptasie mleczko w kartoniku Wedla, bowiem "przez życie me całe mam skłonność do opadów" :-) i... 

"zamiast naiwnie na deszczyk utyskiwać

ja myślę przeciwnie

o jego pozytywach

o tym, że

życie czcze, 

gdy ustają dżdże.

Z deszczu jest grzybek

i woda jest dla rybek.

Zeń - owoc dla drzewek

i groszek dla marchewek."

Z jesiennymi, deszczowymi, naleweczkowymi i serrrrdecznymi pozdrowieniami 

i z podziękowaniem (w imieniu Świętego Mikołaja także) za zapisywanie się do tegorocznej Wymianki Pod Patronatem wiadomo Kogo:-)

Edyta z Kubkiem Kawy