Wpis na dwie kartki i dwa cytaty

Nie wiem czy potem będzie okazja wtrącić to zdanie, więc od niego zacznę: Aaaaach jaka piękna jesień! :-)

Wczorajsze moje wypociny kartkowe...

... bo głowa wciąż nie może się przestawić na myślenie okołoświąteczne, mimo że tak szalenie lubię Boże Narodzenie. A może to raczej ręce nie chcą się przestawić, bo gdzieś tam kręcą mi się i obijają maleńkie pomysły, a z realizacji pikuś! Może potrzebne kakao? W końcu w nim sporo magnezu i to może pomoże załapać właściwy rytm? Tylko czy z mleka sojowego da się ugotować kakao? Pytanie iście filozoficzne:-) 

A tu rzut oka na pojedyncze prototypy kartkowe. 

Z aniołkiem. Wymiennym z bombką i innymi takimi świątecznościami. 

Z piękną dużą śnieżynką. I śnieżynkę tę można sobie odwiązać (kokardka jest przewleczona przez kartkę), i zawiesić na gałązce.

A w nocy skończyłam "Moją walkę. Powieść 1" Karla Ove Knausgarda. Czekanie na tłumaczenie kolejnych tomów (bodaj, że pięciu, czy sześciu chyba) będzie ciężkie, bo rzecz jest zacna. Zawiesista, mglista, szarawa, bardzo męska. Hmmm... nie wiem jakie jeszcze słowa pasują do tej książki. I nie jest to kryminał, co wydaje się być ostatnimi laty oczywistą informacją, gdy mowa o literaturze skandynawskiej. Polecam niezwykle wielbicielom bardzo niespiesznej literatury, pełnej przemyśleń o sprawach nieistotnych, sprawach z pozoru nieistotnych i o sprawach ważkich. I tym, którzy nie uciekają przed opisami porannego parzenia herbaty czy listy zakupów w sklepie. Jednak bez obaw!, całość nie jest jednym wielkim zbiorem złotych myśli, przemyśleń czy detalicznych sprawozdań z codzienności. 

Znalazłam u Knausgarda kilka zdań, które "należą" także do mnie. 

"(Ze szczęścia) czułem się większy niż świat, jakbym miał wszystko w sobie, jakby nie było już po co sięgać. Mała była ludzkość, mała był historia, mała była kula ziemska, a nawet wszechświat był mały, chociaż podobno nieskończony. Ja byłem większy od wszystkiego. To fantastyczne uczucie, ale nie pozwalało zaznać spokoju, bo niosło ze sobą pragnienie, ważniejsze było to, co miało nadejść, co miałem zrobić, a nie to, co zrobiłem. Jak zgasić wszystko to, co nosiłem w sobie?"

"Zawsze miałem dużą potrzebę samotności, niezbędne mi są jej duże przestrzenie, a kiedy ich nie mam (...) frustracja niekiedy zmienia się niemal w panikę lub agresję."

I coś co nie przystaje do mojej rzeczywistości, ale w spół czuję to uczucie, mimo iż nie jest moim bezpośrednim doświadczeniem. Napisałabym, że je "rozumiem", ale czy można  r  o  z  u  m  i  e  ć  uczucie?

"Tamtej nocy, kiedy urodziła się Vanja [córka autora] (...) w moim życiu nigdy nie było tyle przyszłości co wtedy."

Jako wisienkę na torcie (a naprawdę dlatego, że zrobiło się tak pompatycznie:-)) prezentuję złotą myśl z moich ulubionych "Pingwinów z Madagaskaru"

"Widły - tradycyjna broń rokoszowa!" 

"Przyjaciel to tylko kolejny wróg, który się jeszcze nie ujawnił"

Czyż nie pyszne? :-)))

Ostatnie twierdzenie przypomina mi (poprzez wybieganie w czas przyszły) zdanie, które "wyskoczyło" ze mnie kiedyś w czasach liceum, w trakcie koleżeńskiej dyskusji o śmierci. A może dyskusji o miłości? Tego nie pamiętam. Pamiętam zaś doskonale moje "wielkie życiowe stwierdzenie", że "w końcu każdy sypia z przyszłym trupem". Młodość ma swoje przemyślenia, prawdaż:-))) To z pewnością wychodziła ze mnie moja wielka młodzieńcza fascynacja Hłaską. Identyfikowałam się wówczas bardzo mocno z jego pytaniem: "Dlaczego niektórzy przyjmują świat jakim jest, a innych wciąż boli życie?" Wówczas oczywiście życie mnie bolało, zwłaszcza nierozumieniem mnie przez świat, ból bezsensownej egzystencji, niemal no future! i w ogóle tylko umierać! Ach, młodość:-)))))) 

Z jesienno - świąteczno - przemyśleniowymi ukłonami po same klepisko!

Edyta z Kubkiem Kawy