Nieustraszony poszukiwacz uczucia

Nie umiem zdecydować o czym jest ta cieniutka, bo jedynie stuczterdziestostronicowa książeczka. Objętość w sam raz na popołudniowy kubek kawy lub na bezsenne dwie godziny w noc z piątku na sobotę. Ale książka o czym?

Może to książka o tym, jak bohater szuka miłości, a znajduje siebie? A potem miłość.

A może to książka o tym, jak bohater poszukuje siebie, a znajduje miłość? I chwilę potem spotyka siebie.

Któreś z tych stwierdzeń być może jest słuszne i właściwe, jednakowoż nie jestem w stanie stwierdzić które. I być może rozmyślanie o tym, co było pierwsze, ustalanie kolejności, może wydawać się bez znaczenia... ale jeśli KOLEJNOŚĆ, tak generalnie, ma znaczenie dla odnajdywania i siebie, i miłości to chyba warto kiedyś ustalić, co jest konsekwencją czego?  Jeśli jest. 

Trzydziestoletni Francesco, zwany przez wszystkich Checco, idzie do lekarza - przyjaciela, zdiagnozowawszy uprzednio u siebie, metodą samoanalizy, każdą z możliwych strasznie groźnych, śmiertelnych chorób. Na dodatek z przeczuciem natychmiastowego zgonu. Werdykt medyczny brzmi jednak: strach przed życiem. "Jesteś chory na tę przeklętą, tak popularną chorobę BRAKU ŻYCIA". I otrzymuje receptę: "Pigułką jest życie. Żyj, idź na całość, otwórz się, posłuchaj siebie samego. Twoje lęki, twoje niepokoje biorą się stąd, że egzystujesz, a nie żyjesz". I choć brzmi to naprawdę banalnie, mało odkrywczo, co także stwierdza i sam chory, i jego lekarz, Checco rozpoczyna życie, podejmuje jego próby, a czytelnik rozpoczyna zabawną, ożywczą, ale i mądrą podróż.

Problem Checco z poszukiwaniem życia w życiu polega głównie na tym, jak odkrywa pewnego dnia, że choć potrafi wymienić tysiące sposobów na umieranie, nie umie sobie jednak przypomnieć żadnego na życie. Tu następuje ciąg wspomnień i przemyśleń: o domu i rodzicach - opisów randek - wspomnień o dziewczynach - poszukiwań miłości - rozważań mniej lub bardziej poważnych - spora garść imprez - spotkania i pożegnania z przyjaciółmi - zestaw marzeń o idealnej miłości. Aż pewnego dnia "na całe szczęście zrozumiałem, że moje życie ma taką wartość, jaką sam mu nadam swoimi wyborami i odwagą swoich decyzji". I ową myśl także można uznać za nic wielce odkrywczego, gdyby nie to, że jest ona Mount Everestem dla Checco i że ma on, jak każdy, prawo do własnych poszukiwań i własnych wielkich odkryć. 

Checco całe życie wierzył, iż "w życiu istnieje tylko jedna wielka miłość. Że istnieje książę z bajki dla kobiet i księżniczka dla mężczyzn. Bratnia dusza". I od najmłodszych lat, każdego wieczoru wyobrażał sobie, jak spotyka swoją Śpiącą Królewnę... a potem następują po sobie trzy etapy checcowej idealnej miłości "spojrzenie, westchnienie, pewność". Dla tej miłości zarezerwował sobie specjalny zestaw wyjątkowych słów, których nigdy żadnej kobiecie dotąd nie powiedział. I gestów, których nigdy wobec żadnej kobiety nie wykonał. Na ich wypowiedzenie i wykonanie czekał całe życie. I... gdzieś tak na dziesięć stron przed końcem swej opowieści Checco wchodzi do kwiaciarni...

Nie wiem, czy istnieje jeszcze na świecie książką napisana przez mężczyznę tak, jak swoją napisał Fabio Volo? Bo też chyba nigdy dotąd nie czytałam tak napisanej, tak delikatnej, czułej, może nawet czułostkowej?, kobiecej, czy co by tam jeszcze wymienić, powieści autorstwa mężczyzny. Nie są to jednak bynajmniej słowa zarzutu pod adresem autora, a jedynie wyraz mojego zaskoczenia. Na szczęście, dla zachowania mojej czytelniczej równowagi psychicznej:-), Volo szczodrze obdarza nas opisami całonocnych rejsów po barach, kłótni ze swoimi dziewczynami czy też rzucaniem skarpetek pod łóżko. 

I choć dalej nie wiem, czy bohater poszukując miłości znalazł siebie i sposób "jak żyć", czy próbując odnaleźć siebie i swoje życie, spotkał miłość, to ostatnie zdania "życie na nas czekało. Oddaliśmy cumy, a statek odbił od brzegu" dały mi wiele radości. 

I nadziei. Na różne rzeczy. 

Z książki Volo wypisać sobie można sporo zdań, w tym nieco prawd oczywistych, choć przecież tych tak naprawdę nigdy za wiele. A i wielce zgrabnie potrafi je ująć w ramy pomiędzy wielką literą a kropką. 

Ja przekażę Wam dwa małe skrawki z "Czekam na ciebie całe życie" i to zupełnie, ale to całkiem niefilozoficzne.

"Kobiety są tak piękne, że można nimi oddychać". 

Ładnie powiedziane. A gdyby tu jeszcze zamienić początek zdania na płeć przeciwną, to podpisuję się w całej rozciągłości:-)

"Poszedłem na badanie na czczo. Nawet nie mogłem napić się kawy. Przechodząc obok ciastkarni prawie zacząłem lizać witrynę. Zlokalizowałem tacę z drożdżówkami i powiedziałem jej, że wrócę zaraz po oddaniu próbek". 

Bywa że też rozmawiam z pączkami... 

Wyzwanie czytelnicze Klucznik u Ami, gdzie jeden z kluczników lutowych to: coś czerwonego. I niech mi ktoś powie, że nie ma tam czerwonej długiej linii:-), bo mocno widoczne tło pod nazwiskiem autora jest zdecydowanie pomarańczowe, czego może na zdjęciu nie widać. 

Pozdrawiam ciepło i weekendowo:-) 

Edyta z Kubkiem Kawy, która zaraz zaszyje się pod kocem i będzie czytać książkę Jeanette Winterson, pod zagadkowym, i to on mnie przyciągnął do książki, tytułem "Po co ci szczęście, jeśli możesz być normalna?" 

Aaaa! A na pytanie: czy polecam przeczytanie "Czekam na ciebie całe życie"?, odpowiem: no ba!!! Pysznie zabawna i nienachalnie wymądrzająca się lektura.