Mirosław jedzie do Katowic...

Napisałam i natychmiast skojarzyło mi się... Franki Goes To Hollywood:-) Więc może... Miro goes to Katowice:-) jeeee!!!! 

Mirosław wkroczył w moje życie 28 marca 2007 roku, tuż po godzinie 19-tej. Do owej chwili prowadził spokojne życie maskotki, a może nawet breloczka do kluczy, o czym może świadczyć końcówka czegoś nie do końca obciętego na czubku głowy Mirosława. Mieszkał sobie w koszyku z zabawkami mojej Bratanicy i beztrosko dawał się każdego dnia pokrywać niewielką ilością ciepłego, puchatego, bezpiecznego kurzu. 

Tuż po pojawieniu się w moim życiu zaczął natychmiast, intensywnie i nieustająco, pozytywnie wibrować ku zdrowieniu. Imię otrzymał po moim pierwszym lekarzu białaczkowo - szpitalnym, doktorze Mirosławie Ręce Które Leczą. 

Po każdym okołopołudniowym badaniu, osłuchaniu i tak dalej, przez Mirosława Ręce Które Leczą, natychmiast czułam się lepiej. Nówka sztuka! na jakieś najbliższe pół godziny:-) Choć raz zdarzyło się, iż Mirosław Ręce Które Leczą spowodował, że użaliłam się nad sobą... Chcąc mnie zbadać w czasie porannego obchodu swoich podopiecznych, obudził mnie, wyplątał z kabelków i rureczek i ze współczuciem powiedział "o matko! ale pani jest strasznie zmęczona"... Uuu... Tak mi się szkoda siebie samej zrobiło:-) Niedobre uczucie. 

Wracając do mojego Mirosława. Przeszedł on już kilkadziesiąt dni chemii, tyleż samo dodatkowych podłączeń 24 na dobę do kroplówek wielu kolorów oraz do dziwnych maszyn robiących BIP!, sporo badań dość niemiłych i bolesnych, kilkadziesiąt pobierań szpików, które nie są takie straszne, jak je malują. Także kilka komisji lekarskich, w tym jedną dość zabawną, kiedy to kazano mi pokazać blizny po "operacji"!! przeszczepu szpiku. Przeszedł Mirosław również ze trzy zapalenia płuc w warunkach szpitalnych, półpasiec oraz kilka ataków bakterii o pięknie brzmiących nazwach, plus kilkanaście angin i gryp w warunkach domowych, i inne takie... Zniósł dzielnie przeszczep szpiku a także szczelne zamknięcie w sali szpitalnej przez długie dni. Był tym bardziej bohaterskim i boskim Mirosławem, albowiem gdy ja sobie leżałam w łóżku, on był najpierw przyprażony w piecu czy może raczej poddany działaniu jakiegoś tam światła zabójczego, a następnie szczelnie zafoliowany i w tymże "ubranku" przyklejony plastrem do łóżka... Biedny Mirosław. 

I tenże dzielny, mały Mirosław jest również globtroterem! Jutro rano udaje się już po raz 47 w swoim życiu do Katowic. Na kolejny przegląd techniczny do Poradni Transplantacji. I Mirosławowi... się nie chce. 

Nie chce mu się i już! 

Wolałby leżeć o tak...

... albo patrzeć cały dzień w niebo, a nawet na pudełkowate domy i pełne hałasu podwórko...

Wolałby nawet spędzić kilka dni w takiej pozycji...

... lub ostatecznie takiej...

Jednak życie Mirosława chwilami bywa nieznośnie upierdliwe i przykre, i jutro Mirosław wyrusza w drogę... Jedyny plus, że ta droga za każdym razem jest nieco inna, bo a to kawałek autostrady dobudują, a to murek, most. Mirosław zna już niemal wszystkie stacje benzynowe pomiędzy spod-Szczecinem a Katowicami. Zna z widzenia sklepy przydrożne, małe miasteczka, wioski, w tym także swój ulubiony Nietoperek niedaleko Gorzowa Wielkopolskiego. Zna nawet kilka psów samobieżnych i podwórkowych oraz dwa miejsca, w których stoją wielkie osiedlowe karmniki dla ptaków, choć nie wiedzieć czemu przy samej drodze. Mirosław ma już trochę kilometrów za sobą. 

A gdy Mirosław, i przy okazji także ja, wrócimy z Katowic to pokażę z bliska takie coś...

... i takie coś...

... bo chwilowo laptop się zbiesił i nie chce odwracać zdjęć, a niemal wszystkie leżą na boczku...

Pozdrawiam ciepło i już prawie niedzielnie choć, z racji relacji:-) o Mirosławie, bardzo dzielnie!!

Edyta z Kubkiem Kawy i Mirosławem

ps. Oj, nie jestem tak dziecinna jak na to wyglądam po Mirosławie:-) To takie czarowanie złego...