Śniegowe DIY cz.2

"W żadnym z miast na świecie śnieg nie ma tak krańcowych humorów jak w Warszawie; nigdzie nie potrafi tak szybko i tak beznadziejnie zmieniać się w brudne, dręczące błoto, ale też nigdzie nie pada z takim wdziękiem, jak w tym mieście. Pada wtedy miękko i cicho, pokrywa świat cały puszystą bielą, mieniącą się w nocy granatowej refleksami na dachach i skwerach, budzi tęsknotę za minionym dzieciństwem.

Tego (...) wieczoru śnieg padał (...) jak w bajkach Andersena - bezszelestnie, obficie i kojąco."

                                                                                                                        Leopold Tyrmand "Zły"

Nieustająco marzy mi się ŚNIEG...

Wołając więc ponownie 

człowieku!  

zrób sobie ŚNIEG!

przystępuję, bez zbędnej gadaniny, do jego produkcji. 

Tym razem wygrzebałam przepis, który pozwala doświadczyć 

piękna puchowości - puchatości - puszystości 

ŚNIEGU 

napadanego w wielkie, mięciuchne zaspy,

acz nie zapominam o bieżących opadach na koniec.

Taki to ci zacny przepis.

  

Dla doświadczenia 

ŚNIEGU

(który w nomenklaturze przepisowej nazwany został oficjalnie "ciasto puszek")

 biorę: 

- 2 szkl. mąki ziemniaczanej 

- 6 łyżek mąki pszennej

- 2 czubate łyżeczki proszku do pieczenia

- 6 jaj

- od 1 do 1 i 1/2 szkl. cukru (zależy jak słodkie ciasta lubicie, oryginalny przepis nakazuje aż 2 szklanki!)

- kostka margaryny

- 2 łyżki octu 

- 6 łyżek oleju

- aromat waniliowy

- trochę świeżego ŚNIEGU dla obsypania całości na koniec

Miękką margarynę ucieram z cukrem na puch, wbijając po jednym jaju dalej miksuję. Dodaję wymieszane produkty sypkie: obie mąki i proszek. Na koniec ocet i olej. 

Wykładam do blaszki podłużnej - keksówki (dość dużej), ale puszek pięknie wygląda też upieczony w formie okrągłej - tortowej z kominkiem. Piekę w 175 stopniach (piekarnik gazowy) przez ok. 50 - 60 minut. Oczywiście, jak zawsze na 15 minut przed końcem pieczenia, posługuję się metodą patyczka, jak zawsze. Moc gazu w rurkach instalacji nieprzewidywalna.  

Po wystudzeniu ciasta, choć niekoniecznie:-), posypuję szczodrą ilością ŚNIEGU w sposób spontaniczny i radosny, wyobrażając sobie, iż wraz z ciastem stoję pod choinką obficie obieloną, którą pociągam za gałązkę i cały ten puch robi miękkie puuuuuuuuch ... :-)

  

Powiadam Wam, puszkowość tego puszka, lekkość śniegu i smak przepyszny - niezawodne, a przy tym naprawdę zacne. Z chłodnym mlekiem... z kawą... z białą herbatą... Takie ciasto, że chce się żyć:-)

Zaczęłam Tyrmandem, to i Tyrmandem skończę, choć już bezśnieżnie.

"Istotą miłości (...) nie jest szczęście ani melancholia, poryw ani cierpienie, ale obawy. Żaden z węzłów życia nie splata się tak z obaw jak miłość. Przyjaźń, acz w gładszy sposób, jest z tej samej tkanki." 

                                                                                                             "Dziennik 1954"

Padam do nóżek!

czekająca na ŚNIEG 

Edyta z Kubkiem Kawy