Co mi w duszy gra czyli próba znalezienia tonacji

Podobno nieczyste sumienie nie daje spać. 

Wobec takiego stwierdzenia... moje sumienie musi być od niezliczonych lat obciążone strasznymi czynami, zarówno tych myślą, mową, jak i uczynkiem. Także zaniedbaniem. Ciężki nie-sen grzesznika:-) Siadam na balkonie i liczę zapalone światła w domach na przeciwko (jeśli się przytrafiają o drugiej... trzeciej... czwartej... w nocy), przebiegające koty, gwiazdy na niebie i słucham co mi w duszy gra. Może ta muzyka nie daje mi spać? Może to te ciche murmuranda sumienia dręczą, męczą i gnębią? Może niespełnione pragnienia? Może strach przed nie wiadomo czym? Może... Nawet nie wiem w jakim metrum ta muzyka, jakiej tonacji... Choć, nie. W tonacji to ona zawsze molowej. Takie melancholijne, bezsenne, ciche "wduszygranie" to wyłącznie b-moll, cis-moll...

Idąc za melodią z kilku ostatnich nocy, gdy zaczęłam robić notes, nie mogło wyjść nic innego niż...

Notesik czy może raczej... tagownik:-) ma 21 jeden stron (oczko na szczęście) plus dwie twarde okładki i wymiary 9 na 15 centymetrów. 

Okładki zrobione na podstawie grubej tektury, dołączanej do niektórych przesyłek, dla zabezpieczenia papieru scrapowego przed zagnieceniami. Zostały oklejone papierem ozdobnym, dokładnie wyrównane i przeszlifowane drobnoziarnistym papierem ściernym.

Każda ze stron (a te wycięte z papierów I Kropki i Piątku 13), została ubrana w muzyczny motyw dzięki taśmie washi, także opieczętowana stemplem imitującym spękanie oraz piórkowym. Rozrzuciłam również nieco mojego ulubionego kopru i wszystko lekko postarzyłam tuszem. Całość połączona została bawełnianą koronką i metalowym kółkiem vintage. Kokardka brązowa do smaku.

   

    

I koniec "wduszygrania"...

Teraz, gdy może kiedyś rozpoznam melodię... gdy przydarzy się, iż zrozumiem co mi w duszy gra... zanotuję, zapiszę, zachowam... A potem zmienię tonację na dur. Ale to nie jest takie proste, nie wierzę by się udało...

Czy Wam też w duszy gra? A przede wszystkim... rozpoznajecie melodię? tonację? jej początek - przyczynę? 

Tagownik wielce nieśmiało ośmielam się:-) zgłosić na wyzwanie pod numerem 20 "Z muzyką w tle" na Scrapku (KLIK). Jest muzycznie, bo są nuty, a tym bardziej muzycznie, że ciągle mi w duszy gra... i jest tekturka, choć jako baza, a nie ozdoba... więc nie wiem czy się kwalifikuje... 

Chałturkując użyłam między innymi jednego z papierów z serii Magiczne Chwile, mojego ulubionego wykrojnika o kształcie czegoś zwiewnego, co ja nazywam koprem:-) oraz tuszu brązowego, który jeszcze nigdy mnie zawiódł, a przede wszystkim jest baaaardzo wydajny, obecnych w sklepie Scrapek.pl. 

Czy ja nie nadużywam trzykropka? Czy to się nazywa "trzykropek"? Tej informacji chyba moja pamięć jakoś nie przetrzymała od podstawówki. W liceum polonistka powiedziała mi, że nadużywam trzykropka. Jest to ponoć oznaka braku słowa lub, co gorsza!, braku myśli... No właśnie:-) Sami widzicie... Z drugiej strony, skoro raczej niczego innego nie nadużywam, może trzykropek (czy jak go zwą) nie jest taką najgorszą życiową słabością... A może nadużywam czegoś, a nawet nie o tym nie wiem? Przecież nałogowy pijacz napojów wysoce alkoholowym nigdy sam siebie nie zdiagnozuje w ten sposób? Hazardzista... i tak dalej. Hm... Same trzykropki... Czyli nadużywam...

W telewizji mam właśnie "84 Charing Cross Road" Davida Jones'a. Chyba z końca lat 80tych, ale dzieje się w latach 50tych i nieco później. Oglądaliście? Z genialną Anne Bancroft (tą od uwiedzenia biednego Dustina Hoffmana w "Absolwencie") i Anthony Hopkinsem. I Judy Dench też tu się pojawia. W filmie same listy i paczki z książkami krążące pomiędzy Londynem a Nowym Jorkiem. Jest pasja czytania, półki uginające się pod zakurzonymi książkami. Są wycofani, spokojni Anglicy, tacy, jacy kojarzą się stereotypowo z mieszkańcami Wysp. Jest lekko ekscentryczna pisarka, paląca papierosa za papierosem, o niepohamowanym apetycie na czytanie angielskich klasyków. Są jajka w proszku, puszki z konserwami, które w powojennym Londynie są spełnieniem marzeń. Jest cicha, delikatna a przy tym bardzo serdeczna przyjaźń ludzi, którzy nigdy się nie spotkali. Jest lekki, nieuchichany po pachy, dowcip. 

Ile razy puszczają film, tyle razy oglądam. Nie ma mowy, bym sobie odmówiła taaakiej przyjemności. Nadużywam... 

Jedna z moich ulubionych scen, to ta w której pracownik londyńskiego antykwariatu przynosi do domu puszkę z mięsem, z paczki którą w prezencie wysyła pisarka (choć puszka jako taka przybywa z Danii). Siada do stołu ze swoją cioteczną babką, mocno sceptycznie nastawioną do mięsa, które przebyło tyle mil, nim trafiło na ich talerze. Kobieta przysuwa krzesło do stołu, nachyla się nad plasterkami konserwy, wącha je z wielką rezerwą i... wydaje radosne "hi hi!", zaciera ręce i bierze się do krojenia chleba. 

Jeśli nie trafiliście dotąd pod ten adres, bardzo polecam. Bardzo, a bardzo.   

Pozdrawiam ciepło

i oddalam się pod numer 84 na Charing Cross a potem coś podziałać, nim nadejdzie wieczór i znowu zacznie w duszy cicho grać...

Edyta z Kubkiem Kawy