Aksamitny mieszkaniec półki z książkami

Kalendarz w kuchni ostatnio pokazywał kilka pięknych świąt. 

W poniedziałek

16 września 

poświętować hucznie mogli 

pracujący rodzice,

bo był to 

Dzień Rodziców Pracujących!

Radośnie strzelać korkami od szampana

lub szeleścić papierkami pralinkowymi

mogły także panie, 

przynajmniej niektóre panie,

te bardzo przyjacielskie,

bo był to 

Dzień Przyjaźni Kobiet!

Pierwsze z tych świąt trudno byłoby mi, niestety, czynnie świętować. Nawet chyba z punktu widzenia dziecka takich rodziców. Co prawda moi Rodzice byli bardzo, bardzo pracujący, ale Mama przez wiele, wiele lat pracowała w domu, prze-pilnowując od 78 roku całą chmarę małych i większych dzieci. Coś koło dwudziestu brzdąców. Stąd też, po pierwsze - świetnie zmieniam pieluchy, podgrzewam zupki, myję pupy, czytam książeczki i tak dalej:-), a po drugie - nigdy nie nosiłam klucza na szyi. Czy jest to więc święto także, w sposób bierny, dla mnie? Nie wiem. 

Za to drugie święto, ho ho ho! Choć bardzo boję się wielkich słów, poświętawałabym radośnie i całą sobą! 

We wtorek

17 września

mieliśmy w kalendarzu w kuchni 

Dzień Knedla! 

Powiem jedno - mniaaaaaaaam:-)

zwłaszcza co do środka knedla śliwkowego!

Środa

18 września

Dzień Włóczykija!

I mimo mojej całej nostalgii muminkowej, nie sądzę, by o muminkowego Włóczykija chodziło.

Gdy mieliśmy psa pod tytułem Basta, rasy basteneger:-), czyli pół na pół owczarek szkocki i niemiecki, byłam, wysoce wyspecjalizowanym w dalekich leśnych wyprawach, włóczykijem. Teraz już mniej. Choć lubię. Bardzo.

A okazji tych wszystkich pięknych świąt, dla każdego, kto pragnie poświętować...

Pyszota, nieprawdaż? 

A miałam też w owe dni swoje przyjemne, maleńkie święto. A przyznam, że odkąd sobie nieco pochorowałam przez kilka lat, uwielbiam świętować i hołubić każdą okazję do radości i spotkań. Oczywiście niekoniecznie tą skierowaną na mnie!, ale tak właśnie było tym razem. Miałam bowiem w poniedziałek imieniny:-) I dostałam kilka wielce przyjemnych (i zaskakujących! Dziękuję Aniu!) smsów, kilka wspaniałych maili. Obczęstowywałam gości słodkościami i rozszudrowywałam papiery, w których prezenty. Przyleciały także kartki jesienne i kwiatowe. Czyż nie przyjemnie! 

Dostałam też dwie piękne przesyłki via Poczta Polska! W jednej z nich, prócz lektury do kawy na jesienne wieczory, pod postacią katalogu Ikei, było dzieło wiekopomne...

Proszę nie regulować odbiorników!!!!!!

Nie jest to, wbrew pozorom, spóźniona kartka wielkanocna. Artystka zapytana przez swoją mamę - Magdę, o powód obecności kurczątka na pierwszej stronie laurki, nie uznała za stosowne wyjaśniać maluczkim tak oczywistych rzeczy i w milczeniu opuściła pokój. Tak więc powód zamieszkania kurczątka na kartce pozostaje tajemnicą. 

Czyż nie jest to przednia karta?! A widzieliście kurę? A fontannę z kotem na czubku i rybką powyżej, na wystrzeliwującej z fontanny wodzie? Mój ulubieniec - koń! 

A w drugiej puchatej kopercie przybył do mnie... ni mniej, ni więcej... a wymarzony ostatnio...

A przyjechał sobie, choć pochodzenia anglosaskiego, z Rzeszowa. Od Na Nowo Odkrytej Anety. Mojej koleżanki z lat podstawówki, czyli tak nieco mniej niż sto lat temu... Jeszcze raz wielkie, ciepłe podziękowania:-):-) 

Odkryłam zaraz w pierwszym zdaniu książki, że mam w sobie wiele z królika... "wszak każdy królik powinien być grubiutki i puchaty...", jak wyczytałam. Co prawda ja nie jestem aksamitna, ani też nie posiadam wąsików (może i, w tym akurat wypadku, na szczęście:-)).

I okazało się, że fragment "Aksamitnego królika", który znalazłam w internecie i którym Wam niedawno zapodałam, nijak się ma do prawdziwej wersji, z prawdziwej książki. To jest oczywiście do polskiego oryginalnego tłumaczenia. Niby to samo, ale... Więc jeszcze raz...

"- Co to znaczy być PRAWDZIWYM? - spytał go [Zamszowego Konia] kiedyś Królik (...). - Czy to znaczy, że ma się w sobie coś, co brzęczy, oraz wystający kluczyk?

- Bycie PRAWDZIWYM nie zależy od tego, jak jesteś zrobiony - odparł Zamszowy Koń. - To jest coś, co może ci się przytrafić. Staniesz się PRAWDZIWY, jeśli  dziecko pokocha cię tak bardzo, że nie tylko będzie się tobą bawić, ale też NAPRAWDĘ cię kochać.

- Czy to boli? - spytał Królik.

- Czasem boli - odrzekł Koń, bo zawsze mówił prawdę. - Ale gdy już jesteś Prawdziwy, nie martwisz się tym.

- Czy to się dzieje w jednej chwili, jakby cię ktoś nakręcił kluczykiem? Czy pomalutku?

- Prawdziwym nie stajesz się w jednej chwili - odparł Zamszowy Koń - Przemiana trwa długo. Właśnie dlatego nie przytrafia się tym, którzy się łatwo psują, ani tym, z którymi trzeba się delikatnie obchodzić. Prawdziwym stajesz się dopiero wtedy, gdy już wykochano z ciebie większość sierści, gdy oczy ci wypadają i puszczają szwy, kiedy wyglądasz zupełnie żałośnie. Ale to jest bez znaczenia, bo skoro już jesteś Prawdziwy, to w oczach tego, kto cię kocha, nie możesz być brzydki. Brzydkim mogą cię nazwać tylko ci, którzy niczego nie pojmują, którzy nie rozumieją, jakie to piękne być Prawdziwym.

- A ty już jesteś Prawdziwy, prawda? - chciał się upewnić Królik, lecz już po chwili pożałował swoich słów, bojąc się, że mogły one urazić Zamszowego Konia, który był bardzo wrażliwy. Ale Koń tylko się uśmiechnął. 

- Dawno, dawno temu wujek naszego Chłopca uczynił mnie Prawdziwym - odrzekł. - A jeśli już raz stałem się Prawdziwy, to nie mogę być znów nieprawdziwy. Prawdziwym staje się raz na zawsze."

I jeszcze taki słodziasty fragment... 

"Minęły kolejne tygodnie... Aksamitny Królik zrobił się stary i wyleniały, ale Chłopiec kochał go wciąż tak samo. Kochał go tak bardzo, że wykochał mu całe wąsiki, różowa satyna w uszach Królika poszarzała, a brązowe łatki wyblakły." 

Och.... wykochał mu całe wąsiki:-) oooooooo....

Ale jestem chwilami... walnięta! :-) Aż mi głupio.

Pozdrawiam króliczo i bardzo świątecznie (bo to aż kilka świąt!) i oczywiście ogrrrrromnie jesiennie.

Edyta z Kubkiem Kawy

P.S. Nareszcie Tygryssa Tygrysowicz de domo Sierściuch przestała urządzać sobie całodzienne drzemki na paczce, którą dostałam niedawno od Małgosi, tak więc następnym razem będą zdjęcia różnych niespodziewanych różności. 

Uciekam do wekowania powideł śliwkowych, mniam...