O nie !!! Jamais !!! Never !!! Mai !!! Niemals !!! Nikagda !!!

Tak właśnie pomyśłałam sobie przed sekundą... odnośnie rozpaczy i zniechęcenia ... o czym we wpisie wcześniejszym. (O, i tu zrobiłabym nowy akapit, ale Blogger i tak mi to połączy w całość... ech) No więc nie dam się! Nie dam się figlom i psikusom wrednym, okrutnym, bezczelnym systemu blogowego i przetrwam to!! (I tu znowu byłby nowy akapit ...)Oświeciło mnie bowiem, że nie zmogło mnie wiele rzeczy. Nie zmogła mnie dwója z matmy na półrocze lata temu, w liceum, hmmm ... :-) Nie zmogły mnie okrutne mdłości i wymioty w czasie leczenia, brrr ... :-) Nie zmógł mnie stres w czasie egzaminu dyplomowego w szkole muzycznej :-) Nie zmogła mnie przed laty niemożność zdania egzaminu z matmy z pierwszego roku studiów, a co miało miejsce tuż przed licencjatem, hmm... :-) Nie zmogło mnie dwukrotne wypadnięcie włosów w czasie leczenia, a nawet uznałam to za błogosławieństwo nie-konieczności mycia głowy. Wystarczyło przetrzeć wilgotną ściereczką i tra ta! Gotowe :-) Nie zmogły mnie wenflony na rękach oraz rurki do kroplówek wystające z szyi. A wyglądałam jak postać cyborga z filmu "Obcy. Ósmy pasażer Nostromo" gdy go unicestwili i leciała z niego biała ciecz. We mnie wpychano różne ciecze, różnokolorowe :-) Nie zmogły mnie obrzydliwe upały ostatniego lata. I przedosatniego. I przedprzed... :-) Nie zmógł mnie strach myśli przy zasypianiu i rozczarowanie budzenia się tygodniami w szypitalach :-) Nie zmogła mnie konieczność picia soku pomidorowego, uuuu brzydal :-) Nie zmogła mnie rozpacz, która zawsze ogarnia mnie w księgarniach: duuuużo książek, mało pieniędzy! :-) Nie zmogła mnie myśl, że jadę, jadę, jadę ... i nie dojechałam jeszcze do Szkocji, a tak chciałabym :-) Nie zmogło mnie, że jadałam w szpitalu kanapkę po dwie, trzy godziny:-) Nie zmogło mnie, że ... oj było by tego ... ale nie zmogło mnie!!!:-) A może mnie zmuc (jest taki wyraz ??? hmm...) złośliwy, wredny, prześladujący mnie tu od początku działań chochlik blogowy????? (A to teraz zapisałabym wielkimi literami) O nie! Jamais! Never! Mai! Niemals! Nikagda! (I tu znowu akapit byłby)Nie ma mowy. Nie dam się. To aż śmieszne, że tak się dałam uklepać własnemu zniechęceniu. Żenujące wręcz. (I znowu akapit) Jutro dzwonię po słynnego w pewnych kręgach Seweryna od Komputerów i coś tam może da się zrobić. O! Taka będę! ( I znowu akapit, oraz odstęp) Mam nadzieję, że to wszystko nie zniweczy mojego rozdawnictwa czekoladowych słodyczy, które są - i mam nadzieje, że pozostaną - na pasku po prawej, a do których ciągle serdecznie zapraszam:-) (I znowu akapit winien być) Pozdrawiam ciepło i serdecznie (I od nowej linijki) Edyta z Kubkiem Kawy (I nowy akapit i odstęp) Jak tragicznie się czyta jeśli coś nie ma akapitów, ych...