A dziś ...

dokładnie dojrzałam wiosenną, lekką, soczystą zieleń na drzewach. Pierwsze listki, pierwsze pąki. Ptaki jak szalone toczą rozmowy. Gołębie grr grr grr grr. Tygrysa Tygrysowicz grrrrrrrrrrrr obok na stole. ------------------------- Powinnam dziś dalej pisać to, co piszę od jakiegoś czasu, a czego właśnie dziś bardzo nie chce mi się pisać. A muszę, oj muszę. A nie chce mi się dziś może nawet bardziej niż bardzo... Tym bardziej (ale się "zabardziejowałam"), że słyszę sąsiadów nad nami mile się goszczących, także balkonowo. I słyszę te gołębie, te ptaki, Tygrysssę, która nie dość to grrrrrrrrrrrrrr, to jeszcze tak uroczo zwinięta z pyszczkiem pod pasiastą końcówką ogona. (I jedno zielone oko właśnie spoziera na mnie. Bardzo lubię gdy tak sobie leży, od czasu do czasu spojrzy na mnie i gdy widzi, że też na nią patrzę wydaje taki miły dźwięk, krótkie mmggrrr? z tym właśnie znakiem zapytania na końcu, jakby pytała "tak???" lub "o co chodzi??") I nawet tą zieleń jak rośnie słyszę:-) ------------------------- Właśnie sobie uświadomiłam, że do mnie też powinno się stosować to samo określenie, które nadałam mojej Mamie - mistrz dygresji:-) Trzeba to przemyśleć:-) ---------------------------------------- No więc miałam dziś pisać. Owszem, otworzyłam Word, owszem napisałam "dla podjęcia działalności niezbędnę jest, zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o " i sił zabrakło. Myślę sobie: kawa! O! Ta mi pomoże! Kostka czekolady! Tym razem Ritter. O! Ta mi też pomoże! Jak tu jednak kawa, jak tu czekolada bez chwili śmigania po Merlinie.pl? A potem może do kogoś zajrzę ... Dziś zaczęłam od profesora Bralczyka, miłość moja wielka ... -------------------- A była to 10 z minutami, czyli niedzielny "skoroświt" :-) ------------------------ I trzask prask! A tu już 17... I wyrzuty sumienia. I zaraz też myśl, że przecież wszystko na czas zrobię, innej opcji nie ma. I przecież też mogę na chwilę zwolnić i się poleniwić. ------------------ I znowu ta dygresja:-) Bo miałam o tym, że wędrówka po blogach jest fantastyczną przygodą już dla nazw samych. Kiedyś moja koleżanka pisała pracę o nazewnictwie zawodów. Jak ciekawą mogłaby być praca o nazwach blogów:-) Czy też nazwach - imionach blogerek. ----------------------- Jest tu o czterech kątach: Dom na Wygnanku, W Moim Magicznym Domku, Przytulny Dom, Home by Wolff, Fairy in The House, Sweet Home, Mój Dom - Moje Miejsce. I świat latający: Ladybird, Fruwalnia, Osowiała Sowa, Ważka, a i Fairy in The House także chyba można tu zaliczyć. I coś z pudełka ze słodkoścami: Milka, Bombonierka. I nieco błękitu: Pod Moim Niebem, Pod Norweskim Niebem. I fauny (czy flory? To tak ja nigdy nie wiem gdzie obojczyk gdzie miednica :-)) sporo: znowu Osowiała Sowa, Zakręcona Kurka, WOLFFianka, The Mouse House, Mysza, Kocikowo, Ważka. Anielsko kojarząca się Jednoskrzydła. I tajemniczo brzmiące Ushilandia czy Nangijala. I piękne i wprost Małgorzaciarnia. Manualnia. I Ania i Jej Cuda Wianki. I ulubione moje z dzieciństwa późnego, a i z teraz, Wymarzony Dom Ani. I Manufaktura Dobrych Klimatów. Pasje Utajone. I na przekór Pod Szczęśliwą 13. I też, a zupełnie na przekór zawartości: Dwie Lewe Rączki. I sprytne All Things Pretty. I ciepłe, przytulne Spod Kocyka. I magiczne: Uwielbiam Czarować. I Fotoszepty. Wszystkie tak ładne, każde na swój sposób. I te jakby ulotne: Reminescencje w Wolnej Chwili, Efemerycznie, Zamiast, Nic Nie Wiem, Minął Dzień, Lubię ... Tymczasem. I jeszcze dużo, dużo, dużo ... i tak dalej. ------------------------------- Tak trochę magicznie się czuję, może to i dziecinne, czy lepiej powiedzieć: pensjonarskie, gdy tak sobie czytam te wszystkie nazwy, tytuły. Maleńkie przyjemności codzienne:-) O! I ładna nazwa bloga by była:-) --------------------------------------- A dziś też jest taki dzień, kiedy to sześć lat temu wyszłam po pierwszych 32 dniach, totalnego zamknięcia na amen, w klinice. Pamiętam jak byłam przerażona, że gdy tylko zamknę za sobą drzwi oddziału natychmiast padnę trupem i nikt nie będzie umiał mnie ożywić, ba! pomóc jakkolwiek:-) Przeżyłam, jak widać;-) W związku z paniką skoczyło mi ogromnie ciśnienie, mdliło mnie niemożebnie (co zresztą było stanem permanentym choroby, a potem i efektem leczenia, przez jakieś dwa lata) i zapodano mi tabletkę na uspokojenie. Dowiedziałam się, że wszyscy wypuszczani po pierwszym cyklu i pierwszym zamknięciu mają taki ogrom strachu w sobie. A mówią, że nasze szpitale nie budzą zaufania ... ------------------------------------------------ Bałam się, że nie wejdę w ciuchy. Miałam wrażenie, że jestem tak napuchnięta i nawodniona od leków, kroplówek i chyba tysięcy litrów wody, które musiałam pić, że nie ma możliwości wciśnięcia się w spodnie, które czekały na mnie w magazynie szpitalnym, a w których przybyłam na ... kilka dni badań:-) Tymczasem musiałam je przewiązać paskiem od szlafroka:-) I zaraz po spodniach, pierwsze zawiązanie chustki na głowie. Czerwona w groszki, żeby było pogodniej. Pierwsze założenie szkieł kontaktowych i pierwsze pomalowanie rzęs od 32 dni. Rzęsy to jedyna ładna rzecz jaką mam po rodzicach:-) Reszta dostała się mojemu Bratu:-) Były to z pewnością śmieszne, ale bardzo ważne aspekty powrotu do świata. --------------------- I stale uśmiechałam się do siebie w lustrze, a nawet podskakiwałam radośnie:-) ----------- I jaka to frajda robić właśnie takie rzeczy. I ubierać buty, i wiązać kokardkę ze sznurówek. ---------------- Przyjechał po mnie Brat, ten co to mu się dostała cała uroda z rodziny. Zresztą moja jedyna sztuka posiadanego Brata. I choć sześć lat ode mnie starszy to mój Już Bliźniak:-) Wyszłam przed klinikę i byłam oniemiała z zachwytu. Zupełnie nie pamiętam co do mnie mówił Brat. Było tyle zieleni, soczysta młoda zieleń listków, jakieś bratki na dziedzińcu szpitala. I z bliska koty, które widywałam przez okno. I tyle osób wokół. Kolorowo. Słonecznie. Życie! Mój Brat oczywiście jechał swoim rytmem. Uświadomiłam mu, że nie po to brałam chemię by mnie teraz zabił:-) Droga Szczecin - Goleniów wprawiła mnie w kolejny, a w zasadzie nieustający zachwyt, że zielono, że drzewa, że chmury, że samochody nawet! ------------------------------- A i pośmiałam się trochę, gdy pod domem zobaczyłam sąsiada. To jest, gdy sąsiąd mnie zobaczył. Cofnął się z ganku bloku i stanął przy drzwiach, dłuuugo mi się przyglądał, dopóki nie minęliśmy go i nie weszliśmy do budynku. Może liczył na jakieś spektakularne widowisko? Będę świecić własnym chemicznym światłem... Będę smętnie powiewać końcówkami kroplówek... Może chociaż spektakularnie zemdleję... I nic! --------------------- A dom wydawał mi się najpiękniejszym miejscem na ziemi. Mama, Sierściuchy, zupa pomidorowa, książki, moje łóżko, wanna... i brak konieczności załatwiania się do przewielkiego słoja celem sprawdzenia czy ilość płynów wypitych równa się ilości płynów wypływających z organizmu:-) -------------------------------Akrobacje nad słojem, gdzieś pomiędzy ubikacją, zlewem a brodzikiem oraz dwie kroplówki podłączone do żył - czyli stojak z kroplówkami i często z maszynerią odliczającą ilość kropli na minutę - plus mdłości i zawroty głowy i, ogromny brak sił ... powinny być dyscypliną sportową! Skakanie o tycze? 1500m z przeszkodami? Podnoszenie ciężarów? Maraton? Pikuś! :-) :-) Odrębną dyscypliną winno być także TRAFIENIE do słoja, zwłaszcza w takich okolicznościach:-) ------------------- Moja Mama kilka pierwszych dni, zresztą i tak po 14 dniach planowo z powrotem do kliniki, bała się, że nagle trup - nieboszczyk. Dokładnie jak ja na minuty przed wyjściem na wolność. Pędząc w nocy - bardzo radośnie!! z wiadomych względów:-) - do ubikacji mogłam być pewna, że zaraz przy drzwiach będzie Mama z pytaniem "co się dzieje?". Rozumiem moją Mamę, choć mnie to bawiło trochę. Najgorszą rzeczą jaka może się przytrafić to choroba, cierpienie bliskiej osoby. Bezsilność. Gdybym chciała wtedy gwiazdkę z nieba moja Mama na pewno by mi ją przysniosła:-) :-) ---------------------- Najbardziej z tego dnia pamiętam właśnie to uderzenie zielenią, słońcem, barwami, ciepłem. ------------------------------------ Pamiętam scenę z "Podwójnego życia Weroniki", gdy Weronika wystawia twarz na ulewne, letnie niebo ... A potem inną scenę, gdy Veroniqe (nie wiem czy dobrze piszę) z zamkniętymi oczyma uśmiecha się do słońca... ------------- Tego dnia na pewno byłam najszczęśliwszą osobą na świecie:-) ------------------------------ Czego i Wam, nie tylko jednego, ale KAŻDEGO DNIA, bardzo życzę ---------------------------- Edyta z Kubkiem Kawy -----------------------------------Już nie dodaję skąd te kreski robiące za akapity, bo to staje się męczące dla ewentualnych czytających i może troszkę dla piszącej :-) Padam do nózek:-)