Kubek kawy ...

... z mlekiem ... ach! A kubek kawy z pianką z mleka jest jak kilka chwil w niebie.

Spokojne późne popołudnie to idealny moment na kawę z pianką. Słońce przechodzi z kanapy, gdzie leży sobie w godzinach południowych, na stolik. Wędruje po nim powoli. Światło nabiera spokojniejszej, lekko jesiennej barwy. Wydłużają się cienie... Wcześniej czy później myśl o kawie, a i o książce, przychodzi sama...

Dziś, zupełnie przypadkiem, a trochę z oporów przed marnotrawnym wyrzuceniem skórki z jednej pomarańczy, trochę stiuningowałam kawę z pianką. Ja wiem, kawa z pianką żadne odkrycie. Jednak może komuś ... jakoś ... się przyda chałturniczy, domowy sposób? Po wtóre, być to nie może by moi nie napisała czegoś o kubku kawy:-) Z pianką w dodatku :-) Tej przyjemności nie mogę sobie odmówić.

Skórkę ścięłam obierakiem do warzyw - wcześniej oczywiście wyszorowałam pomarańczę - i wrzuciłam do zaparzacza do kawy. Wsypałam kawę i zaparzyłam wrzątkiem. Aby miała właściwą moc, gdy będzie już z pianką, należy dać więcej kawy niż sugerowałaby to ilość zastosowanej do zaparzenia wody. W tym czasie w garneczku podgrzewało się, ale nie ugotowało!, mleko. Czy jest mocno ciepłe badam, przepraszam z góry, organoleptycznie czyli, w tym wypadku, wkładając ŚWIEŻO UMYTY paluch do garneczka. Wolę to niż próbę z łyżeczką i poparzeniem języka :-). Wlewam mleko do mniejszego zaparzacza (nie mam niestety dwóch dużych), do 1/3 wysokości i przytrzymując wieczko przesuwam tłokiem z kilkanaście razy w górę i w dół.

Pianka jest piękna i puszysta. Miło by było gdyby się chciało i nieco dłużej ubijało pianę, będzie nad wyraz puchata. Jednak jakoś nigdy mi się nie chce. Chyba, że dla Miłych Gości :-) np. Pani Magister Ewy.

Ttłokiem dociskam kawę, wlewam do ciepłych kubków do 1/2 i dopełniam pianką z mleka. Posypuję kardamonem, cynamonem, etc. Sekunda pracy a efekt ... Niebo!

Kiedyś, gdy była u mnie Kuzynka Bogusia, robiłam dla nas kawę, zadzwonił telefon i Bogusia przejęła produkcję pianki. Rozmowała trwała, a Bogusia nie śmiąc przerwać rozmowy ubijała piankę. Powiadam Wam, była to najpiękniejsza pianka na kawie jaką widziałam. Łyżeczka stała na baczność!

Dodanie skórki z jednej pomarańczy, na dwa kubasy kawy, sprawiło, że kawa miała leciutki, luciusieńki pomarańczowy posmak. Nic bezczelnie oczywistego, jedynie cicha nutka cytrusowa. Tak od czasu do czasu jak najbardziej. Jednak na stałe ... sama kawa najpyszniejsza. Chociaż myślę sobie teraz, że może by spróbować z małym kawałeczkiem waniliowej laski:-)

Polecam rozkoszną kawę sposobem chałturniczym robioną. My sobie zapodajemy także piankę na kubek kawy rozpuszczalnej. A bo i by czemu nie? Albo takiej bardzo, bardzo mocnej, parzonej w kawiarce, gotowanej na kuchni. Także pychota. I jaka moc!

A i z kawą inką pyszota!

A i, co to już wielką rozpustą jest, na gorące kakao lub czekoladę do picia kołderka piankowa ułożona ... To już nie niebo ... Wkraczamy do raju:-)

Rozkoszności kawowych życzę :-)

A tak przy okazji ... co też to ja sobie dziś miłego własnym sumptem w Biedronce nabyłam :-)

Szkoda tylko troszkę, że plastikowe. Ale zawszeć to czarno - biały "gazetowy" karton, jaki mi się zawsze marzył. Gazety z lat pięśdziesiątych ubiegłego wieku. Jej, jak to brzmi.

Wolffianka to ma boskie tekturowe "gazetowe" kartony na szafie w przedpokoju ... ach ..

Dobranoc

Edyta z Kubkiem Kawy